Surinamereis 2010 (volledig verslag)
Surinamereis 2010
WJD Leiden meets Suriname!
30 april tot 9 mei 2010
“Seek peace with all people, and the holiness without which no one can ever see the Lord”. (Hebrews 12,14)
Leidse WJD-gangers bezoeken Surinaamse vrienden
3 mei 2010 Door: redactie Jong Katholiek
Terwijl jij vrijdag tussen de buien door Koninginnedag vierde, stak een Hollands vliegtuig zijn neus boven het wolkendek uit om acht Leidse jongeren en een Kapelaan naar Suriname te brengen. De Leidenaren zijn daar op uitnodiging van een groep Surinaamse jongeren en bisschop De Bekker, de bisschop van bisdom Paramaribo. Hoe is dit bijzondere bezoek tot stand gekomen? Dominique Fuchs, een van de deelnemers, vertelt er meer over:
Van het geld dat we gespaard hebben om in 2008 aan de Wereldjongerendagen (WJD) in Sydney te kunnen nemen, hebben we toen 10 % aan Surinaamse jongeren gegeven. Dankzij deze sponsoringactie hebben we een aantal Surinaamse jongeren leren kennen. Deze hebben ons nu samen met hun bisschop uitgenodigd om een week naar Suriname te komen en mee te maken hoe het geloof daar anders is en toch hetzelfde. Als groepje van acht jongeren uit Leiden konden we deze kans natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan, en dus gaan we in de eerste week van mei samen met kapelaan Michel Remery op weg naar Paramaribo.
Planning? Planning!
Om het meeste te halen uit de tien dagen dat we in Suriname zijn, gaan we natuurlijk niet alleen maar toeristische attracties bezoeken. We zullen een aantal eucharistievieringen meemaken met Surinaamse jongeren, en we ontmoeten de bisschop, mgr. De Bekker. Daarnaast zijn er nog veel meer activiteiten, zoals een pelgrimstocht en een ontmoeting met verschillende religies, maar zoals dat heel gebruikelijk is in Suriname weten we nog niet precies wat er wanneer gebeurt. Dat is natuurlijk extra raar omdat de meeste Nederlanders erg goed zijn in het van tevoren plannen van reizen, en het strikt aanhouden van een eenmaal gemaakte planning. Omdat we nu eenmaal te gast zijn zullen we ons daar natuurlijk ook moeten aanpassen, maar dat maakt het natuurlijk extra leuk.
Voorbereidingen
Zo’n reis kan natuurlijk niet zomaar plaatsvinden, want hoewel de taal hetzelfde is, is Suriname een heel ander land. Zo zijn we allemaal gevaccineerd tegen gevaarlijke en enge ziektes. Iets wat ik nooit kan begrijpen omdat die vaccinaties ook eng zijn (voor sommigen wat meer natuurlijk), maar de GGD (Nederlandse gezondheidsdienst, red.) zal wel weten wat goed voor ons is. Zo kregen we meteen ook een waslijst aan pillen, crèmes, en poeders aangereikt “voor als er iets gebeurt, moet je dit bij je hebben”. En natuurlijk niet te vergeten: de kledingtips, waar je niet erg blij van wordt als je naar de weersverwachtingen kijkt. Met het vooruitzicht op lange mouwen en broekspijpen is een gemiddelde temperatuur van 30 graden toch iets aan de hoge kant, maar wie wil er nou thuiskomen en vervolgens een maand lang met koorts op bed liggen.
Nostalgische herinneringen
Dat gezegd hebbende, ga ik er natuurlijk van uit dat het een onvergetelijke reis wordt, zonder negatieve gevolgen voor de gezondheid, maar natuurlijk wel met positieve gevolgen voor ons geloof, en hopelijk wat nostalgische herinneringen aan de Wereldjongerendagen in Sydney, voordat we volgend jaar naar Madrid gaan.
Door: Dominique Fuchs
Marianne: ‘God heel dichtbij in Suriname’
4 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek
Ook in Suriname schijnt niet altijd de zon, ontdekten de Leidse jongeren die vrijdag uit een regenachtig Nederland vertrokken voor een bezoek aan verre vrienden. Maar deze eerste indruk zullen ze inmiddels wel weer vergeten zijn. Uitbundige geloofsblijheid in de kerk, Hollandse stroopwafels in de supermarkt, schoolkinderen die trots hun bibliotheek laten zien… de groep uit Leiden is geland in Suriname! Marianne Heijkoop doet verslag van hun eerste belevenissen:
Nou hier zitten we dan in Suriname! Vrijdag 30 april kwamen we aan op het vliegveld van Paramaribo. In het vliegtuig zittende kwamen we er achter dat het regende! Nou hier baalden we wel van. We kwamen uit Nederland met regen en dachten dat het mooi weer was, maar helaas viel het wel een beetje tegen. Maar warm was het zeker! We werden opgehaald door een busje en deze bracht ons naar ons gastgezin waar de reis een beetje duidelijker zou moeten worden. Maar Suriname kennende was dit niet het geval. Niets ging volgens de planning.
Stroopwafels
Zelf waren we ontzettend moe van de reis, maar in Suriname was het pas 19.00 uur, dus natuurlijk gingen we nog op stap. Eerst naar de supermarkt, waar je trouwens veel producten vind die je hier in Nederland ook vindt. Dachten we lekkere stroopwafels mee te nemen als bedankje voor het gastgezin … hebben ze die gewoon in de winkel! Daarna zijn we heerlijk gaan eten in de stad van Paramaribo. We waren pas rond 23.30 uur weer thuis, dus sommige van ons hadden bijna een dag van 24 uur achter de rug. Dit waren degenen die koninginnenacht hadden gevierd, want natuurlijk kon dit bij sommige jongeren niet ontbreken. In ons bed sliepen we bijna meteen.
Synagoge
De volgende ochtend scheen heerlijk de zon en hebben we de ochtend in de Synagoge doorgebracht. Het was erg interessant, maar de dienst duurde wel 2,5 uur. Omdat we de taal niet goed konden verstaan duurde het aardig lang. Een kwartier voor de afsluiting kwamen er nog mensen binnen, ach ja dit zijn Surinamers hè?! Na de dienst waren we uitgenodigd voor een lekkere maaltijd. Daarna gingen we naar ons gastgezin voor een heerlijke siësta!! Dat is hier echt geweldig! Tussen 14.00 uur en 18.00 uur wordt er heerlijk geslapen in Suriname.
Feest om God te prijzen
Zondag hadden we een Eucharistieviering en dit was echt te gek! De kerk zat aardig vol, er waren veel jongeren en er werd veel gezongen. Dit is echt populair in de kerk van Suriname. Zingen vinden ze erg belangrijk, omdat het dan zo’n feest wordt om God te prijzen! Na de Heilige Mis hebben we de jongeren ontmoet en over het geloof gesproken.
Bieb met 30 boeken
Vandaag (maandag 3 mei) was echt een bijzondere dag. Vanmorgen zijn we al vroeg op stap gegaan om naar Petrondro te gaan. De weg zat vol met kuilen, dus van slapen kwam niet veel in de auto. Wat we wel een beetje hadden gehoopt. In het dorpje aangekomen zijn we naar pater Kenneth gegaan, want deze zou met ons mee gaan. Daar hebben we een school bezocht. De kinderen waren echt tevreden met niets. Ze hebben mij de bieb laten zien waar misschien 30 boeken lagen voor de hele school met 180 kinderen! Maar ze waren zo enthousiast.
Rijk in het geloof
Na dit bezoek zijn we naar de achterkant van het dorp gegaan, waar we een stuk hebben gewandeld en waar we de H.Mis zouden vieren. Dit deel is heel arm! Mensen hebben weinig spullen en ze halen het voedsel en de vruchten uit het woud. Aan het begin van de H. Mis zaten er misschien 15 mensen in de kerk, waarvan 10 jongeren uit Leiden. Toen de H. Mis al lang en breed was begonnen kwamen er nog meer mensen. Het was echt gaaf! Je voelde heel goed dat God zo dichtbij was. Deze mensen zijn arm, maar in het geloof zijn ze heel rijk. Ze zijn gelukkig, omdat ze weten dat God heel dichtbij is. Ik ben er jaloers op!
Nu zitten we met zijn allen een spelletje te doen en gaan nog heerlijk genieten van het weer, de siësta en natuurlijke de lieve en de sociale mensen in Suriname!
Door: Marianne Heijkoop
Leiden meets Suriname (en haar keuken!)
6 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek
Van paniek op de Dam hebben Patrick en Jacob en hun reisgenoten in Suriname waarschijnlijk niet veel meegekregen. Van ‘doden’-herdenking in zekere zin wel: in de tuin van het bisschopshuis in Paramaribo volgden ze op een lezing over de levens van heiligen. Een groep katholieke jongeren uit Leiden is op dit moment op bezoek in Suriname. Eerder kon je op JongKatholiek.nl al een verslagvan deelneemster Marianne lezen. Nu een dagje – dinsdag 4 mei – door de ogen van Parick en Jacob:
Voor het eerst uitslapen! Al betekent dit wel dat we pas om 7 uur op moesten staan. Stel je voor dat Nederlandse jongeren daar blij van worden. Het lijkt wel een omgekeerde wereld (en we zijn dan ook aan de andere kant van de wereld). Toch is opstaan voor sommige mensen nog steeds heel moeizaam, dus daarin is niks veranderd. Maar met slechts een kwartier vertraging zijn we heel erg punctueel voor Surinaamse begrippen.
Geen airco
Na het ontbijt eten we nog even een lekkere bacove (banaan) en wat papaya. Dan gaan we op weg naar het bisschopshuis, waar we de dag beginnen met een flink devote H. Mis. De preek die gegeven werd door Kapelaan Remery (en heel mooi was) ging jammer genoeg het ene oor in en het andere oor uit, terwijl we wel echt ons best deden op te letten. Ik denk dat een airco in de kapel van het bisschopshuis goed zou doen aan de concentratie van de pelgrims uit Nederland.
Peerke Donders
De lezing van pater Kross over heiligen die we bijwoonden in de tuin is ons wel goed bijgebleven. Hij haalde Peerke Donders tot Moeder Teresa aan om als voorbeeld te dienen voor wat heiligen zijn en doen. Aangevuld met anekdotes uit zijn eigen leven vormde het een boeiend verhaal, dat ons er toe zet om meer zoals de heiligen te zijn, als een maan die het licht van God reflecteert.
Surinaams bier
Niet alleen over heiligen kon pater Kross goed vertellen, ook over Paramaribo wist hij de nodige feitjes. We hebben alle verschillende geloofsgemeenschappen bezocht en ook de enige brouwerij van Suriname. (Trivia: alcohol in ‘Parbo’ – 3 keer raden waar die naam vandaan komt – komt uit rijst in plaats van uit tarwe, zoals we dat gewend zijn van Nederlands ‘Biri’ (bier)).
Extreme liefde
Als middageten hebben we ‘Roti’ (pannenkoeken) met onze handen gegeten. Het was echt ideaal, en we hebben allemaal heel erg veel gegeten. Deze maaltijd is met extreem veel liefde gemaakt, de kok was bezig vanaf 5 uur ’s ochtends (we hebben pas om 2 uur geluncht).
Chillen
Na de weelderige lunch was het tijd voor verkoeling, dus op naar de Oase. Daar konden we heerlijk chillen in een warm zwembad zonder volleybalveld, maar met een heel erg vies voetbalveld, en een heel gezellige portier. Na het Antoniuslof zijn we gaan vissen met Gerard om ons avondeten te verzorgen. In plaats van barbecue hadden we heerlijke zelfgevangen vis (zelfgevangen door Gerard (niet de deelnemer)). Nu, om 11 uur ’s avonds, weer tijd ‘na sribi-yuru now’ (om nu te gaan tukken).
Door: Patrick Fuchs en Jacob Bakermans
Peerke Donders gaf melaatsen weer hoop
7 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek
Een boottocht naar Batavia stond donderdag op het programma van de Leidse pelgrims in Suriname. Wie Batavia nu ziet, kan zich moeilijk voorstellen dat daar ooit honderden melaatsen leefden. De Nederlandse priester Petrus Donders, die in 1842 naar Suriname gekomen was, wist wat hem te doen stond: de stervenden verzorgen en hen weer hoop en geloof in God geven. Het moet dan ook een indrukwekkende belevenis geweest zijn voor de groep uit Leiden om zijn voormalige woonplaats te bezoeken. Lees het verslag van Gerard & Dominique van hun zesde en zevende dag in Suriname:
Omdat we bij de vorige bezoeken zand en schelpen binnen hadden gebracht in de kapel bij het bisschopshuis, moesten we ’s ochtends beginnen met stofzuigen en vegen. Dan was het allemaal weer schoon voor de H. Mis. Tijdens de H. Mis werd er gepreekt over hoe God soms ‘snoeit’ in ons leven om ons ‘vruchtbaarder’ te maken. Er werd ook nog een mooie vergelijking getrokken met een vlieger die hoger opstijgt door tegenwind. Na de H. Mis hebben we ook nog het verhaal gehoord van Kapelaan Remery, hoe hij zijn roeping heeft gevonden. Dat had enigszins te maken met de preek, omdat de Kapelaan pas na een lange tocht en ziekte (dus tegenspoed) zijn roeping tot God vond. We sloten de ochtend af met wat bidden en bezinning in de mooie tuin achter het bisschopshuis.
Markt in Paramaribo
Op woensdagochtend zijn we naar de grootste markt van Paramaribo geweest. Deze markt werd in twee grote hallen gehouden. Eén hal was voornamelijk voor de vis en de andere voor de groente en fruit. De markt wordt ’s ochtends om vijf uur opgebouwd. Tussen zes en negen uur is het heel druk op de markt, want als je later komt zijn de producten niet meer allemaal vers. Dan hebben ze de hele ochtend in de zon gelegen. Wij waren om ongeveer een uur op de markt. Het was toen een stuk rustiger. Hierdoor was alles goed zien. Het was erg interessant om allerlei culturen naast elkaar te kunnen zien. Je zag bijvoorbeeld Javanen naast Creolen. Omdat op de markt vooral eten werd verkocht, zijn we nog even de stad ingegaan om hier souvenirs te kopen. Ook zijn we nog naar de Jeruzalem Bazaar geweest. In deze winkel kon je allerlei soorten stof en hangmatten kopen.
Zwemmen en sporten
Gisteren konden we gelukkig na een warme middag op de markt even uitpuffen bij het zwembad. Het was erg lekker om even te zwemmen. Gelukkig was de volleybalcommissaris er gisteren wel, waardoor we een potje volleybal konden spelen. Met gevolgen voor sommigen. Omdat we op blote voeten zaten te spelen, liepen sommige erg enthousiaste spelers blaren op aan de voeten. Gelukkig vielen die wel mee, er moest de volgende dag weer volop gewandeld worden.
Surinaamse BBQ
Eten. Een fundamenteel onderdeel van de cultuur die wij tot nu toe zijn tegengekomen. Sommigen van ons dachten gek te zijn op eten, maar – na van het eten hier te hebben genoten – zijn we tot de conclusie gekomen dat de Surinamers hier ook erg van eten houden. Zo ook tijdens deze barbecue. Het was vooral leuk omdat de meeste gastouders er ook waren om mee te eten, zo leerden we ook de gastouders van de anderen kennen. De barbecue was anders dan we in Nederland gewend waren, omdat het eten van tevoren al bereid was en er gewoon volop gegeten kon worden zonder te hoeven wachten op dat ene stukje dat nog niet gaar is.
Peerke Donders
Peerke Donders is een Nederlandse priester die naar Suriname kwam om hier te werken. Hij wilde al op hele jonge leeftijd priester worden en is dit op 23-jarige leeftijd ook geworden. Toen hij 33 was, vertrok hij vanaf Nederland met de boot naar Suriname. Hij werd daar hartelijk ontvangen door de bisschop van Suriname. Na een aantal jaren in Paramaribo gewerkt te hebben, moest hij een priester vervangen in Batavia nadat deze vergiftigd was. Daar aangekomen zorgde Peerke Donders voor verbetering onder de melaatse (leproze) bannelingen. Hij verzorgde hier de stervenden en gaf ze weer hoop en geloof in God. Peerke Donders heeft in totaal 27 jaar in Batavia gewerkt. Wonderbaarlijk genoeg heeft hij zelf nooit de ziekte gekregen. Uiteindelijk stierf hij 1887 en werd hij in 1982 zalig verklaard.
Bedevaart naar Batavia
Om bij Batavia te komen moesten wij de boot nemen, omdat er nog steeds geen landweg naartoe is. Daar aangekomen is het een heel rustige plaats die bijna onbewoond is. Een wereld van verschil met hoe het er vroeger aan toe ging, met honderden verminkte melaatsen die vaak geen hoop meer hadden, op een kluitje. Er is weinig over van de omstandigheden die er vroeger heersten, maar onder andere het graf van Peerke Donders staat nog op de plek waar hij ruim 120 jaar geleden begraven is. Zijn botten zijn in 1900 naar de kathedraal in Paramaribo gehaald, dus is het voornamelijk een gedenkplaats. De voornaamste bezigheid waarmee we de bedevaart afsloten, was de kruisweg. De kruisweg van Jezus werd vergeleken met verschillende stadia in Peerke Donders’ leven. Daarna hadden we nog een H. Mis in de kerk, die uit een dak, een altaar, en een paar banken bestond. Dat was dus lekker luchtig, wat natuurlijk begrijpelijk is met de tropische temperaturen.
Fietsen in Paramaribo
Omdat er nog wat kaarten gekocht moesten worden, zijn mensen van onze groep naar de Mall gefietst. Dat was een groot avontuur. Er wordt hier blijkbaar getoeterd uit dankbaarheid als een automobilist voorrang wordt verleend. En blijkbaar vallen blanke Nederlandse jongeren in de smaak bij de lokale bevolking, omdat er veel aandacht (en getoeter) uitging naar de fietsende pelgrims. Ze hebben het allebei overleefd zonder kleerscheuren, ondanks dat er hier links gereden wordt.
Door: Gerard van der Klein en Dominique Fuchs
Hollandse jongeren op Surinaamse radio
18 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek
De Leidse jongeren die een 9-daags bezoekbrachten aan Suriname, zijn inmiddels weer thuis. Ze hebben een fantastische tijd gehad. Ook tijdens de laatste twee dagen in Suriname hebben ze nog veel beleefd. Zo hebben ze “Het is een nacht” gezongen in een jazz bar, maakten een bijzondere ‘Moederdagmis’ mee en waren zelfs nog op de Surinaamse radio te horen. Geniet nog even met ze mee, en lees het verslag van Bernadette en Dominique van de laatste twee reisdagen.
De laatste twee dagen gingen als een sneltrein voorbij. We hebben het echt geweldig gehad. Dit spreek ik echt namens iedereen. Vrijdag 7 mei was het weer een warme dag. We hebben zoveel gedaan, dat we het ook al snel weer zijn vergeten. We moesten om 18.00 uur aanwezig zijn bij een jongerenfestival (lees: H. Mis). Omdat pater Kross wat vertraging had, begon het pas om 18.15 uur. In Nederland zou dit nooit gebeuren, maar in Suriname is dit vrij normaal. Het was echt een hele mooie H. Mis. Er was een praisekoor aanwezig dat de liederen zong. En er was ook een jongerengroep die de muziek begeleidde. We hadden allemaal een taak die wij moesten uitvoeren.
Nederlands tintje
We aten snel even een broodje en gingen met z’n allen, waaronder pater Kenneth, naar een jazz bar die pater Kross had uitgezocht. Het was echt supergezellig en we moesten er natuurlijk even een Nederlands tintje aan geven. Zo mochten wij naar voren komen om een lied te zingen van Guus Meeuwis, “Het is een nacht”. Dit was echt supergrappig. De zaal ging helemaal los.
Survival
We gingen al rond 23.00 uur naar huis, omdat de zaterdag een lange en vermoeiende dag zou worden. We gingen namelijk naar Berg en Dal, een resort waar je kon survivallen. We moesten twee uur rijden voor we er waren. De route er naartoe was ook al spannend. Elke keer zagen we de hellingsprocenten op de borden hoger worden. Dus ook steiler. Toen we er eindelijk waren, kwamen we er achter dat we verkeerd zaten en weer terug moesten. We moesten namelijk bij een andere ingang zijn.
Surinaamse bankdirecteur
Om 09.00 uur hadden wij de eerste tocht, een historische wandeling in de bergen van Berg en Dal. Boven hadden we een supermooi uitzicht en tussen de bomen kon je een begraafplaats vinden. Dit stond aangegeven met houten paaltjes. Ook weten wij nu waar de eerste bankdirecteur van Suriname begraven ligt. Na de tocht mochten we ons klaar gaan maken voor het echte werk. We mochten gaan tokkelen via een kabelbaan. Dit was echt supergaaf. We moesten eerst gaan oefenen, en toen mocht het echte werk beginnen. We hadden zelfs een baan waar we over de Surinamerivier moesten tokkelen. Beneden moesten we in de stromende regen weer terug naar ons hutje waar we konden wachten voor de lunch. Dat was in een luxe resort. Na de lunch mochten we gaan kanoën. We hadden hier een kwartier de tijd voor. Na het kanoën moesten we snel naar huis om te douchen en weer in de auto te stappen voor de H. Mis. Deze zou beginnen om 18.30 uur. Dit werd natuurlijk pas een kwartier later.
Film kijken
We hebben met de jongeren van Suriname uit de H. Familiekerk een film gekeken over het leven van paus Johannes Paulus II. Deze paus heeft echt veel goede dingen gedaan in zijn leven. Hij is degene die de Wereldjongerendagen heeft ingesteld. Als hij geen paus was geweest waren wij ook nooit met deze reden naar Suriname gegaan.
Laatste avond
We gingen onze laatste avond in. We mochten ons avondeten eten bij onze stam”kroeg”: mijn gastfamilie waar we vaak bij elkaar kwamen. Tijdens het eten kregen wij allemaal een mooi cadeau van het gastgezin. Een echt houtsnijwerk uit Suriname. Daar hebben wij ook onze laatste avond doorgebracht. Met muziek en zang hebben wij liederen uitgezocht voor de H. Mis die we de volgende dag zouden hebben.
Laatste Mis
De laatste dag begon al vroeg met – hoe kon het ook anders – een Eucharistieviering. Omdat het moederdag was, was het een heel erg uitgebreide H. Mis. Wat heel anders was dan in Nederland, was dat groepjes jongeren toneelstukjes of gezangen hadden voorbereid voor moederdag, en deze opvoerden tijdens de H. Mis. Wij hadden natuurlijk ook iets speciaals voorbereid, namelijk ons eigen “combo”, zoals muziekgroepjes vaak genoemd worden. Met behulp van pater Kross konden we een aantal instrumenten bij elkaar sprokkelen, en zo konden we onze versie van Here I am Lord zingen met accordeon, gitaar, en orgelbegeleiding. Na afloop van de H. Mis kwamen we er achter dat de vrouw van de president achter ons zat in de kerk, dus die hadden we tenminste nog ontmoet voordat we weggingen.
Radio Katolica
Maar voordat we weggingen moesten we nog voor een live programma op de radio zorgen. We kwamen een kwartier te laat aan, maar dat maakte natuurlijk helemaal niemand iets uit, daar waren we ondertussen aan gewend geraakt in Suriname. De presentator was heel erg enthousiast en ook goed voorbereid, zo had hij de stukjes op JongKatholiek.nl allemaal gelezen. Daardoor konden we gewoon lekker enthousiast praten over wat we allemaal gedaan hadden en de drie kwartier (!) die we bij hem in de studio zaten gingen heel snel voorbij. Uiteindelijk hebben we zelfs Gado na wan bun Gado live op de radio gezongen. Dat was het enige liedje in sranatongo (Surinaams) dat we uit ons hoofd kenden. Voor iedereen die het gemist heeft, het werd opgenomen, en wordt waarschijnlijk in de loop van de week op www.radiokatolica.com gezet.
En toen weer naar huis
Nog even met z’n alle op de foto, naar de wc, koffers in de auto zetten en op weg naar het vliegtuig. Op het vliegveld hadden we twee uur vertraging. Deze tijd werd benut door nog even de laatste souvenirtjes te kopen, boeken uit te lezen en foto’s te maken. Om 19.00 uur Surinaamse tijd vlogen we weg uit Suriname, na een lange prachtige week waar we superveel hebben beleefd. Deze vakantie vergeten wij nooit meer.
09.53 uur Nederlandse tijd, kwamen wij aan in Nederland. Dit viel tegen, want het was echt koud. Met allemaal onze eigen verhalen gingen wij ieder onze eigen weg naar huis.
Door: Bernadette Heijkoop en Dominique Fuchs