Reisverslag Suriname van Marianne Heijkoop
Marianne: ‘God heel dichtbij in Suriname’
4 mei 2010 Door: redactie Jong Katholiek
Ook in Suriname schijnt niet altijd de zon, ontdekten de Leidse jongeren die vrijdag uit een regenachtig Nederland vertrokken voor een bezoek aan verre vrienden. Maar deze eerste indruk zullen ze inmiddels wel weer vergeten zijn. Uitbundige geloofsblijheid in de kerk, Hollandse stroopwafels in de supermarkt, schoolkinderen die trots hun bibliotheek laten zien… de groep uit Leiden is geland in Suriname! Marianne Heijkoop doet verslag van hun eerste belevenissen:
Nou hier zitten we dan in Suriname! Vrijdag 30 april kwamen we aan op het vliegveld van Paramaribo. In het vliegtuig zittende kwamen we er achter dat het regende! Nou hier baalden we wel van. We kwamen uit Nederland met regen en dachten dat het mooi weer was, maar helaas viel het wel een beetje tegen. Maar warm was het zeker! We werden opgehaald door een busje en deze bracht ons naar ons gastgezin waar de reis een beetje duidelijker zou moeten worden. Maar Suriname kennende was dit niet het geval. Niets ging volgens de planning.
Stroopwafels
Zelf waren we ontzettend moe van de reis, maar in Suriname was het pas 19.00 uur, dus natuurlijk gingen we nog op stap. Eerst naar de supermarkt, waar je trouwens veel producten vind die je hier in Nederland ook vindt. Dachten we lekkere stroopwafels mee te nemen als bedankje voor het gastgezin … hebben ze die gewoon in de winkel! Daarna zijn we heerlijk gaan eten in de stad van Paramaribo. We waren pas rond 23.30 uur weer thuis, dus sommige van ons hadden bijna een dag van 24 uur achter de rug. Dit waren degenen die koninginnenacht hadden gevierd, want natuurlijk kon dit bij sommige jongeren niet ontbreken. In ons bed sliepen we bijna meteen.
Synagoge
De volgende ochtend scheen heerlijk de zon en hebben we de ochtend in de Synagoge doorgebracht. Het was erg interessant, maar de dienst duurde wel 2,5 uur. Omdat we de taal niet goed konden verstaan duurde het aardig lang. Een kwartier voor de afsluiting kwamen er nog mensen binnen, ach ja dit zijn Surinamers hè?! Na de dienst waren we uitgenodigd voor een lekkere maaltijd. Daarna gingen we naar ons gastgezin voor een heerlijke siësta!! Dat is hier echt geweldig! Tussen 14.00 uur en 18.00 uur wordt er heerlijk geslapen in Suriname.
Feest om God te prijzen
Zondag hadden we een Eucharistieviering en dit was echt te gek! De kerk zat aardig vol, er waren veel jongeren en er werd veel gezongen. Dit is echt populair in de kerk van Suriname. Zingen vinden ze erg belangrijk, omdat het dan zo’n feest wordt om God te prijzen! Na de Heilige Mis hebben we de jongeren ontmoet en over het geloof gesproken.
Groepsfoto met links Marianne Heijkoop
Bieb met 30 boeken
Vandaag (maandag 3 mei) was echt een bijzondere dag. Vanmorgen zijn we al vroeg op stap gegaan om naar Petrondro te gaan. De weg zat vol met kuilen, dus van slapen kwam niet veel in de auto. Wat we wel een beetje hadden gehoopt. In het dorpje aangekomen zijn we naar pater Kenneth gegaan, want deze zou met ons mee gaan. Daar hebben we een school bezocht. De kinderen waren echt tevreden met niets. Ze hebben mij de bieb laten zien waar misschien 30 boeken lagen voor de hele school met 180 kinderen! Maar ze waren zo enthousiast.
Rijk in het geloof
Na dit bezoek zijn we naar de achterkant van het dorp gegaan, waar we een stuk hebben gewandeld en waar we de H.Mis zouden vieren. Dit deel is heel arm! Mensen hebben weinig spullen en ze halen het voedsel en de vruchten uit het woud. Aan het begin van de H. Mis zaten er misschien 15 mensen in de kerk, waarvan 10 jongeren uit Leiden. Toen de H. Mis al lang en breed was begonnen kwamen er nog meer mensen. Het was echt gaaf! Je voelde heel goed dat God zo dichtbij was. Deze mensen zijn arm, maar in het geloof zijn ze heel rijk. Ze zijn gelukkig, omdat ze weten dat God heel dichtbij is. Ik ben er jaloers op!
Nu zitten we met zijn allen een spelletje te doen en gaan nog heerlijk genieten van het weer, de siësta en natuurlijke de lieve en de sociale mensen in Suriname!
WJD-avonturen overzee
Een blog van Marianne Heijkoop
4 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Stel… je loopt je slaapkamer binnen op zoek naar een schone pyjama, zodat je na het douchen meteen je bed in kunt duiken. Terwijl je de kastdeur opendoet hoor je zacht getrippel, je draait je om, kijkt naar beneden en voor je het goed en wel in de gaten hebt loopt daar een groen met gele hagedis langs de muur! AAAA, en nu?!?!
Je loopt naar de keuken, haalt een bruine mok uit de kast, vouwt een A4-tje dubbel en bedenkt dat je hem zo wel moet kunnen pakken. In je slaapkamer loop je voorzichtig naar de hagedis, terwijl deze vlug je kledingkast in loopt. Je doet de deur langzaam open en daar zie je hem met grote kraalogen naar je kijken, net of hij wil zeggen: “Ha, je durft me toch niet te pakken.”
Vluchtroute
Je mok haal je steeds dichterbij en je weet dat hij eigenlijk héél erg gelijk heeft, En net voordat je de stap durft te nemen, rent meneer de hagedis verder en verdwijnt in een gat onderin je kast. NEE! Je moet er iets opleggen, zodat hij niet zomaar naar buiten kan komen als jij heerlijk ligt te slapen. Bovenin pak je een boek en dat leg je op het gat, in de hoop dat het gat niet groter is dan het boek zelf. Snel doe je een schietgebedje: “God, alstublieft laat dat beestje niet ontsnappen als ik slaap!”
Blogs
Ja, dit kan je zomaar gebeuren als je in Suriname bent. En dat is voor Marianne Heijkoop (21) het geval! Donderdag 24 maart vertrok ze vanuit haar woonplaats Koudekerk aan den Rijn voor drie maanden naar Suriname. Wat ze daar beleeft, dan kun je vanaf nu volgen in haar blogs op Jongkatholiek.nl en VamosaMadrid.nl (de WJD-site van bisdom Rotterdam). Je bent zojuist in haar eerste blog beland. Lees gauw verder!
Via Leiden naar Madrid
“Als ik hier al bang voor ben, wat staat me dan de komende drie maanden te wachten?”, vraag ik me af. Donderdag op 24 maart ben ik het vliegtuig ingestapt om voor drie maanden in Suriname te gaan werken. De eerste week heb ik me vooral beziggehouden met de Wereldjongerendagen (WJD). Samen met mijn jongerengroep uit Leiden krijg ik in augustus namelijk een hele groep Surinamers op bezoek, om vervolgens samen met hen naar de Wereldjongerendagen te gaan. Nu moeten we zorgen dat alles geregeld wordt en wij de Surinamers goed kunnen ontvangen. Vanaf de tweede week zal ik gaan werken voor het bisdom in Paramaribo.
“Het komt wel”
De eerste week is inmiddels voorbij en ik moet zeggen, we zijn een stuk wijzer geworden! De vergadering vond meteen op vrijdag plaats. Wij van WJD Leiden hadden een hoop vragen en helaas konden ze ons nog weinig antwoord geven. Het liep allemaal nog niet zoals we hadden gehoopt. De Surinamers zijn allemaal een stukje gemakkelijker en je hoort de zin: “Het komt wel”, vaak genoeg. Maar nu moesten er echt stappen worden ondernomen. Afgelopen week hebben wij met de jongeren uit de stad gesproken, de leiders uitgelegd wat hun te wachten staat. Er is nu geregeld dat er verschillende sponsoracties lopen, zodat de jongeren uit het binnenland ook met ons naar Madrid kunnen gaan.
Het binnenland
Woensdag zijn wij naar het binnenland geweest om de 10 jongeren te ontmoeten. De natuur is daar prachtig! Je vindt daar veel groen en overal staan mooie, gekleurde bloemen en planten. Tussen de bomen door zie je soms een aantal houten huisjes, met in het midden een waslijn waaraan gekleurde hemdjes en broeken hangen. Als je er voorbijrijdt, zwaaien de kinderen je na, en ze lachen, spelen en doen tikkertje! Geen last van de warmte en je ziet de ouders ervan genieten! Heerlijk om zo een rust te hebben. Geen tv, telefoon of computer. Maar gewoon je gezin en wachten wat de volgende dag voor moois komt brengen.
Ontmoeting met de jongeren
We hebben de jongeren ontmoet en ze zien het helemaal zitten om mee te gaan naar de WJD! Ze hebben zich aangemeld en gaan er vanuit dat ze voor augustus hun geld bij elkaar hebben gesprokkeld. Dit zal helaas nog spannend worden, dus een extra gebedje kan nooit kwaad!
Geritsel in de slaapkamer
Als ik na een fijne dag heerlijk in bed lig en bijna in slaap val, hoor ik geritsel. Ik deins overeind en kijk of de hagedis een gaatje heeft gevonden om uit de kast te ontsnappen. Morgen toch maar even vragen wat zo’n beest doet!
Een paar fotootjes:
Marianne settelt in Suriname
12 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Marianne Heijkoop vertrok op 24 maart vanuit haar woonplaats Koudekerk aan den Rijn voor drie maanden naar Suriname. Op deze website kun je volgen wat ze daar beleeft. Nadat ze je de vorige keer deelgenoot maakte van een ongewenst bezoekje van een hagedis, neemt ze je deze keer mee naar de blauwe zusters en een conferentie die ’s ochtends om 8 uur ‘begint’.
Terwijl jij waarschijnlijk druk bezig bent met school, heel hard moet werken om geld op de toonbank te leggen of keihard aan het leren bent voor de komende examens en je bijna geen goed woord over je leraren kunt spreken vanwege de vele boeken die je moet leren, zit ik alweer twee weken in Suriname van het mooie weer, de siësta en de lieve mensen te genieten. Heer-lijk! En het Surinaams gaat mij ook beter af. Ik kom er namelijk achter dat het zinnetje: “ach, het komt wel” steeds vaker in mijn hoofd opkomt.
Blauwe zusters
Afgelopen week ben ik begonnen bij de blauwe zusters (officieel de ‘Dienaressen van de Heer en de Maagd van Matará’, red.). Ik ga hen in de komende maanden twee dagen per week helpen. 120 kinderen komen elke zaterdag op bezoek om te spelen, naar catechese te luisteren en stroop (siroop) te drinken. Op woensdag krijgen ze huiswerkbegeleiding. De kinderen vermaken zich uitstekend en hebben het liefste dat de zusters elke dag de deur voor hen open zetten. Ze hebben zelfs zo vaak op de deurbel gedrukt, dat de bel eraf viel!
Soort Katholieke Jongerendag?
’s Middags, zittend achter een bord met rijst, kwam ter sprake dat er zondag een conferentie is. De jongeren dachten erover om er heen te gaan. Ik vroeg wat ik me bij een conferentie moest voorstellen en één van de jongeren zei ”een beetje bidden, luisteren naar een spreker en aan het einde van de dag een H. Mis met bisschop De Bekker”. Hmm… een soort Katholieke Jongerendag, dacht bij mezelf.
Conferentie
De volgende morgen was ik om 8.00 uur bij de conferentie. Ik zette mijn fiets op slot (alhoewel dat vast niet nodig was geweest, want niemand zit te wachten op een uit elkaar vallende barrel, ben namelijk mijn achterlicht al verloren) en liep naar binnen. De zaal was nauwelijks gevuld en er waren weinig jongeren te bekennen. Ik zocht een mooi plekje en ben een rij ingegaan waar al een oudere mevrouw zat. Het was een echte surinaamse vrouw, donker getint, zwart opgestoken haar een brede glimlach op haar gezicht. Twee stoelen ben ik van haar af gaan zitten en ik wachtte rustig af.
Bijbel
Om 10.00 uur (het ‘begon’ om 8.00 uur!) stroomde de zaal vol. Een spreker, een kleine jongeman van een jaar of dertig, kwam het podium op. Hij had meteen mijn aandacht door de vraag waarmee hij opende: “Durf jij met je Bijbel over straat?” Terwijl ik over die vraag nadacht sprak de spreker verder. De vrouw naast mij kwam een stukje dichterbij zitten. “Wat een goede spreker hè”? “Nou” zei ik, “zeker!” Ik was alleen niet verder gekomen dan de eerste zin, dacht ik bij mezelf. Want zou ik die Bijbel nou meenemen? Een groot, dik boek; hartstikke zwaar. Maar God heeft gezegd dat we Zijn woord moeten verkondigen, dus waarom niet? Misschien kom ik wel iemand in de trein tegen met vragen over het geloof, kan ik mooi mijn Bijbel gebruiken!
Fietsenmaker
Terwijl ik ’s avonds achter een glas sinas en een bordje bojo zit, denk ik vast vooruit. Volgende week is er een jongerenmis voor de Wereldjongerendagen en eigenlijk moet ik ook naar de fietsenmaker. Ach, dat komt wel!
Ps. Mijn vriendje “de hagedis” heb ik gelukkig niet meer gezien. Ik ga er maar vanuit dat God mijn gebed heeft verhoord ?
Marianne verkoopt popcorn en bakabana voor de WJD
19 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Ze werkt voor bisdom Paramaribo en helpt de Blauwe Zusters bij hun kinderwerk. Verder heeft ze de unieke kans om de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen mee te maken. Marianne blogt op deze website wekelijks over haar belevenissen. Deze keer: een onwelkome verstoring van haar nachtrust!
Piéééééép!! Piééééhiééép… “Wees stil, ik wil slapen!” denk ik bij mezelf. Voor als je wilt weten wat dat gepiep is… Het is mijn Surinaamse toilet. Ik werd wakker, omdat ik moest plassen. Nu lig ik weer in mijn bed maar de hele tijd hoor je ‘Piéééép, piééééhiéééép’. Heel vervelend! Je denkt nu vast: heb je dat dan niet eerder gehoord in de afgelopen weken? Nee, want ik ben verhuisd.
Geen luxe
Ik zit nu in een soort vakantiehuisje met een bed, bureau, douche en toilet. Er staan ook twee hele mooie, bruine, oude kasten waar ik netjes mijn kleding in kan leggen. Tenminste… als ik ergens de sleutel had kunnen vinden! Maar die is nergens te bekennen. Er is geen tv, radio en geen internet. Al deze luxe is voor mij zo gewoon dat ik die nu mis. Nu sta ik er even bij stil dat dit niet zo normaal is. Thanx God! Pff, maar dit wordt wel een echte uitdaging.
Zoekactie
Al twee weken was het bekend dat ik voor een maand een andere slaapplek nodig had. Twee weken lang was het de bedoeling dat er gezocht werd. Natuurlijk heb ik dat een paar keer aangekaart, zodat er werd gezocht, want ik leer de Surinamers steeds een beetje beter kennen.
Een nieuwe plek
Op dag van vertrek (!) hoorde ik waar ik kon slapen. Ik pakte mijn spullen en werd weggebracht naar het huis. Bij het huis aangekomen was daar niemand! Alleen een bruine hond die blaffend tegen mij aansprong, dat is niet echt mijn ding! Nou, hup, mijn spullen maar weer in de achterbak. We reden terug en ik mocht de nacht doorbrengen bij de buren van het huis waar ik eerst sliep. Echt heel fijn. De volgende dag werd ik gebracht naar mijn huisje, zonder mijn spullen, want deze kwamen een kwartier later.
Popcorn en bakabana
Terwijl ik op mijn bed ging liggen (ik moest natuurlijk even voelen hoe hij ligt) dacht ik aan afgelopen zondag. Het was een jongerenmis, maar toen ik daar kwam kreeg het als naam een jeugddienst. En dat was het deze keer echt… De hele kerk zat vol met ouders, kinderen, tieners en jongeren. Na de dienst hebben de jongeren een sponsoractie gehouden voor de Wereldjongerendagen. Ze hebben hun handen uit de mouwen gestoken en bakabana, casavesoep en popcorn verkocht. Er waren koekjes, patat en kroketten om te kopen, zodat ze meteen een goede middaglunch hadden gehad. Ook ik heb de handen uit mijn mouwen gestoken en het eten verkocht. Ik wist alleen niet precies welk eten wat was, maar door een beetje hulp en de geduldige mensen, ging het prima!
Hollandse pot
Een aantal jongeren vroeg wat ik de komende drie maanden in Suriname doe. Ik vertelde dat ik bij het bisdom werk en de blauwe zusters help. Ook hadden de jongeren wat vragen over de Wereldjongerendagen en hun voorprogramma in Nederland. Hoe zit dat precies met eten? (Dat is heel belangrijk hier). Ik zei: “Het eten zal minder pittig zijn en natuurlijk eten wij Nederlanders gekookte aardappelen”. Hun reactie: “We nemen wel een aantal kruiden mee, om het eten op smaak te maken”.
Slapen
Ik luister naar het gepiep… Het is nog steeds hoorbaar maar gelukkig wat zachter. Langzaam aan wordt het gepiep minder en eindelijk stopt het! Ik kan slapen, heerlijk! Geen mug, gepiep of vogel die mij wakker kan houden. Welterusten!
Marianne beleeft een wel heel vurige Pasen
28 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Dat geeft haar de unieke kans om mee te werken aan de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen. Marianne belandt van de ene in de andere bijzondere belevenis. Deze keer: een vurige Paaswake!
Het is 21.30 uur en ik zit achterin de kerk. De paasnacht is aangebroken. Als ik om me heen kijk zie ik vrouwen met mooie, lange, gekleurde jurken en mannen netjes in pak meezingen met het lied: “De Heer is waarlijk opgestaan, alleluja”. Iedereen houdt een brandende kaars vast. Ook ik. Straks worden er 15 (!) mensen gedoopt.
Terugblik
Maar eerst even een terugblik op de afgelopen week. Palmzondag is ook hier groot gevierd bij de jongeren. De vrijdag ervoor hadden we een jongerenmis in de Kathedraal en vanuit bijna elke parochie was er tijd gemaakt om een stukje, dans of lied in te studeren. Aan het einde van de H. Mis werden er drank en koekjes verkocht. Natuurlijk gaat het geld naar de Wereldjongerendagen. Iedereen is al druk bezig met het zoeken naar een matje en een slaapzak.
Nacht zonder slaap
Witte Donderdag heb ik bij de blauwe zusters gevierd. Om 18.57 uur kwam ik de kerk binnen en iedereen was wit gekleed. Daar zat ik dan met mijn gekleurde blouse. Na de H. mis was er een aanbidding tot 6.00 uur. Het was een lange nacht, maar ik ben niet in slaap gevallen. Alhoewel, ik moet zeggen dat me bij de kruisweg een paar staties zijn ontgaan. We waren met z’n twintigen en we hebben Jezus bijgestaan tijdens zijn laatste nacht op de olijfberg.
Winkels dicht
Goede Vrijdag was kort maar krachtig. Heb een gat in de dag geslapen en vier boterhammen op. Als dat geen vasten is! Ben op tijd naar bed gegaan en zodra ik mijn kussen voelde, sliep ik als een roos. Het viel mij op dat alle winkels dicht waren. Hier in Suriname is Goede Vrijdag een vrije dag. Er waren weinig mensen op straat. Het leek wel of iedereen zich even terugtrok om stil te staan bij wat Jezus voor ons heeft gedaan.
Vurige Paaswake
En nu is het Stille Zaterdag. Ik zit in de kerk en mijn kaars brandt nog steeds. 15 dopelingen lopen naar voren en omstebeurt worden ze naar het altaar geroepen om gedoopt te worden. Met grote ogen volg ik alles en ik wil niets missen. Totaal onverwacht stoot de zuster mij aan. Terwijl ik langzaam mijn hoofd naar haar toe draai zie ik een grote vlam. Mijn kaars is tegen het papier aangekomen en het papier staat in brand!
Reddingsactie
Een moment blijf ik zitten en de zuster probeert het vuur uit te blazen. Natuurlijk helpt dit voor geen meter. Ik sta op en met mijn arm ver naar voren loop ik als een speer naar buiten. Alle mensen kijken me verschrikt na. Om me heen hoor ik: oooooo en aaaaaa… Als ik buiten ben helpt de wind mij een beetje en blaast het vuur langzaam uit. Ik gooi de kaars op te grond en begin er voor de zekerheid op te stampen. Als ik weer binnenkom en ik naast de zuster plaatsneem, zie ik dat haar schouders op en neer gaan. Ze heeft de slappe lach en kan niet meer ophouden.
Het is 2.30 uur en de dopelingen zijn gedoopt, we hebben heerlijk gegeten en ik lig in bed. Morgen is het weer vroeg dag en zal ik Pasen gaan vieren in Suriname.
Zalig Pasen!
Een teleurstellende visvangst in Suriname
4 mei 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Dat geeft haar de unieke kans om mee te werken aan de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen. Maar ze maakt ook allerlei andere dingen mee. Deze keer: op de fiets door Suriname, een exotische wandelmars en een teleurstellende visvangst.
Stel… je stapt in Suriname op de fiets en je rijdt aan de linkerkant op zoek naar een adres waar je hebt afgesproken. Om je heen hoor je getoeter. Mensen in auto’s razen voorbij en kijken je na met een blik alsof je gek bent. Als je per ongeluk een beetje slingert komt er een auto langzaam naast je rijden en roept de bestuurder met een surinaams accent: “Fietsen is gevaarlijk hoor!” Als een echte Hollander fiets je overal naar toe? Je fiets is een soort vriend van je geworden, zonder hem kom je nergens.
Middelpunt
Zo ook afgelopen vrijdag stapte ik weer op mijn fiets nadat ik eerst op mijn kaart de route had uitgestippeld. Omdat ik zeker wilde weten dat ik niet de verkeerde straat in zou slaan had ik de makkelijkste route gekozen, maar zeker niet de snelste. Na een halfuur fietsen kwam ik op de juiste bestemming aan. Totaal verrast werd ik verwelkomd en mijn fiets was even het middelpunt. Grondig werd hij bekeken alsof mijn fiets een grote, mooie auto was.
Surinaamse vierdaagse
We zijn die avond naar de wandelmars gegaan. De Surinamers hebben dit een klein beetje overgenomen van de Nederlandse vierdaagse. Maar wat een feest is dit! Het lijkt wel carnaval. Mensen zijn gekleed in surinaamse kleding, dansen op de muziek, en lopen op hun slippertjes 20 km – en dat vier dagen lang. Check de foto’s voor de sfeer:).
Vissen onder de brug
En dan nu is het zondag. Ik zit op een stukje hout onder de brug te vissen en te wachten, totdat er eindelijk een visje aan mijn haak zit. Het schiet niet op. Ik beweeg niet teveel, want boven mij hangt een nest vol wespen en een aantal vleermuizen hangen rustig te wachten totdat het donker wordt. Ik doe net of de vleermuizen er niet zitten en ik vis rustig door, wel met zo weinig mogelijk geluid, zodat de beestjes niet schrikken en tierend rond gaan vliegen.
Koeienvlaaien
Na een tijdje besluiten mijn medevissers en ik naar “Betsie” te gaan. Dat is een koe in een weiland waar middenin een plas ligt en je goed kunt vissen. We pakken de spullen bij elkaar en rijden er naartoe. Het begint te regenen. We rennen de koeienstal in om even bij het melken te kijken totdat het droog wordt. Na 20 minuten miezert het nog een beetje, maar we laten ons niet kennen. We stappen het weiland in en lopen met grote stappen over de koeienvlaaien heen naar de plas. En daar sta ik weer. Te vissen en te wachten totdat ik kan laten zien dat Hollanders ook kunnen vissen.
Toch nog?
Rustig kijk ik naar mijn dobber en terwijl de regen nog steeds in het water valt, begint mijn dobber te bewegen. Langzaam gaat hij onder… ik trek mijn hengel omhoog en kijk of er vis aan zit. Helaas, te vroeg en – volgens een van mijn medevissers Otie – te langzaam omhoog gehaald. Het begint weer hard te regenen. Ik stop ermee!
Weer thuis
Moe en met een verbrande neus loop ik aan het einde van de dag naar mijn huisje. Mijn fiets staat er nog en die zal ik morgen weer gaan gebruiken. Helaas heb ik geen vis gevangen, maar ik vlieg niet eerder naar Nederland voordat ik er eentje aan de haak heb geslagen!
Aan het vissen
De wandelmars
Net carnaval
Marianne staat voor grote en kleine uitdagingen…
10 mei 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Het is een lange, vermoeiende en warme, maar regenachtige dag geweest. Ik was in Batavia, waar de zalige Peerke Donders 20 jaar melaatsen verzorgde. Terwijl ik langzaam naar mijn huisje loop, verlang ik naar een goed boek en een lekkere zak chips.
Dit is de wekelijkse blog van Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn. Ze verblijft op dit moment in Suriname en dat geeft haar de unieke kans om mee te werken aan de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen. Maar dat is niet het enige wat uitdagingen met zich meebrengt… Lees gauw verder.
Ik stop mijn sleutel in het slot, draai hem op en loop naar binnen. Snel doe ik alle ramen open, zodat de frisse wind naar binnen waait. Mijn klamboe hang ik alvast zorgvuldig over mijn bed en ik moet glimlachen om het idee dat kleine meisjes zich een prinsesje zouden voelen als ze mogen slapen in een hemelbed.
Het is geel met bruin en…
Nog één stukje van de klamboe stop ik goed onder mijn bed, zodat de muggen geen gaatje kunnen vinden om zich ergens doorheen te wringen. Ik kijk of het allemaal goed zit. Plotseling valt mijn oog op iets bruins, wat erg opvalt op mijn witte klamboe. Nog eens kijk ik en mijn hart klopt in mijn keel. Het is een beest… Een vies, geel met bruin beest!
Gebed
Ik draai me om en op mijn groene badhanddoek zit er nog één. Bzzz, er vliegt er eentje langs mijn neus en roerloos gaat hij op de muur zitten. Aaaa, het liefst ren ik naar buiten. Dat kan niet. Ik moet een oplossing vinden. ‘God, U heeft alle dieren zo mooi geschapen en U zag dat het goed was,’ bid ik (zie Gen. 1:25, red.). ‘Maar kunnen deze beesten alsjeblieft in een ander huisje gaan wonen?!’
Wereldjongerendagen
Op zoek naar iets wat mij gaat redden pak ik een stoel en ga er zo bij zitten dat ik de drie beesten in de gaten kan houden. Terwijl ik ze geen seconde uit het oog verlies, dwalen mijn gedachten af naar een gesprek dat ik had met Meredith (23). Zij gaat aankomende zomer samen met andere Surinaamse jongeren mee naar de Wereldjongerendagen in Madrid. Had ze er zin? “Zeker”, zei Meredith. “Ik heb zin om mijn geloof een oppepper te geven, te voelen dat God goed is en te zien dat God overal in ieder mens en ding zit. In Keulen heb ik het naar mijn zin gehad, maar heb ik mijn doel niet kunnen bereiken, omdat ik zoveel nieuwe dingen heb geleerd. Nu heb ik gezegd, dat ik alles in Gods handen leg en Hij me zal sturen waar ik moet zijn.”
Geld
Meredith vertelde me ook dat het nog spannend wordt voor sommige Surinaamse jongeren of ze mee kunnen. Eind mei moet er worden betaald, maar de meeste hebben het geld nog niet bij elkaar. “Als God het wil ben ik er aankomende zomer bij!” aldus Meredith. Ik wou dat ik wat voor deze jongeren kon doen. Er zullen jongeren zijn die misschien naar de WJD moeten, maar eigenlijk niet zoveel zin hebben. Helaas zijn er ook jongeren die niet kunnen, maar wel heel graag willen. Hiervoor moeten we bidden, zodat God de juiste mensen naar Madrid kan sturen.
Beestjes
Ondertussen houd ik “mijn drie nieuwe vrienden” in de gaten. Het wordt tijd voor actie. Naast mij zie ik mijn broodtrommel liggen, van die middag in Batavia. Ik gooi de kruimels van mijn boterhammen met kaas in de prul en verzamel al mijn moed bij elkaar. Voorzichtig loop ik naar het beest toe dat op mijn handdoek zit. Met de deksel schuif ik het beestje zo in mijn broodtrommel. Ik ren door mijn huis naar buiten (het zijn maar drie stappen) en gooi het beest het gras in. Dit was een makkie. Nog twee te gaan.
Als ik eindelijk in mijn bed lig en “mijn nieuwe vrienden” buiten zijn, gaan mijn ogen naar het goede boek en die lekkere zak chips. Morgen, morgen ga ik het er van nemen!
Hier nog een foto van Batavia:
Een dagje bij de blauwe zusters
18 mei 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Naast dat ze daar helpt bij de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen, werkt ze iedere week mee met de blauwe zusters, die kinderen elke woensdag huiswerkbegeleiding geven. Een dagje uit het leven van Marianne.
Zo, daar zit ik dan. Op mijn bed, naar mijn koffers te staren. Ze staan bomvol en ingepakt in de hoek van de kamer te wachten om morgen weer een nieuwe plekje te krijgen. Ik ga weg uit mijn kleine, knusse huisje.
Gewenning
Het was een gewoonte geworden om een paar honderd meter te lopen voor een flesje water uit de koelkast. En een sport had ik ervan gemaakt om zo kort mogelijk onder de koude douche te staan, omdat anders mijn badkamer blank stond. En die piep in de wc (zie Mariannes blog van 19 april, red.) hoorde ik ’s nachts niet meer, met dank aan de oordopjes van mijn mp3-speler.
Aan het werk
Maar voordat de koffers een ander plekje krijgen ga ik vandaag eerst naar de blauwe zusters om kinderen te helpen met huiswerk. Dat doe ik normaal elke week, maar voor deze maand is dit nu de laatste keer. De zusters gaan namelijk twee weken op retraite. Phoe, vijf dagen niets zeggen en alleen met God bezig zijn. Tof als dit lukt!
Met twee blauwe zusters in Batavia
Bij de zusters
Om 13.00 uur staan de kinderen al op de deur te kloppen in de hoop dat ze twee uur eerder mogen komen. De zuster staat ze te woord en zegt dat we pas om 15.00 uur beginnen. “We komen om 14.00 uur, zuster,” roept een meisje met felgekleurde kralen in het haar. “Nee, om 15.00 uur kunnen jullie komen, want dan hebben we tijd om jullie te helpen met het huiswerk,” zegt de zuster met een grote lach op haar gezicht. De kinderen geven haar een dikke brasa en verdwijnen huppelend naar de weg om twee uur later weer terug te keren.
Betrapt…
Klop, klop! De kinderen staan klaar om alle schriften, potloden en boeken mee te nemen naar de warme, kleine ruimte waar ze huiswerkbegeleiding krijgen. We zien de ogen van de kinderen groot worden als ze zien dat ze 100 keersommen moeten maken. Als de kinderen zitten, zie ik bij één tafel langzaam een cel (mobiel) tevoorschijn komen en de sommen worden gemaakt. Ondertussen houden de bruine ogen van de grote meid die de mobiel vastheeft de zuster goed in de gaten, zodat de zuster niets merkt. Helaas voor haar heb ik het wel gezien. Ik loop naar haar toe en zie haar cel net verdwijnen onder tafel. “Lukt het?”, vraag ik. Ze weet dat ik het heb gezien en met een onschuldig gezicht stopt ze haar cel in haar grote, blauwe tas.
Een hele klus
Terug op de plek waar ik twee kinderen de kleuren rood, geel, groen en blauw leer, houd ik ondertussen alle kinderen in de gaten. De zuster helpt de jongens met de moeilijke sommen en Danielle (27) is bezig om de werkwoorden in de hoofden van de meiden te prenten. Doordat de kinderen vaak op straat leven en ze daar Surinaams praten, vinden ze het moeilijk om zich verstaanbaar te maken, dus dat is nog een hele klus.
Fijn vooruitzicht
’s Avonds als ik na een lange dag weer in mijn kamer zit, kijk ik weer naar mijn koffers. Op zich wel een fijn vooruitzicht om morgen weer lekker onder de warme douche te staan en de koelkast in hetzelfde huis te hebben. En geen zere oren meer, omdat de oordopjes van mijn mp3-speler dan ’s nachts niet meer in mijn oor zitten, maar op mijn bureau liggen. Wat zal ik heerlijk slapen!
Uitzicht vanuit mijn ouder kamer
Mooi plaatje uit de omgeving
Another rainy day
9 juni 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Regen, regen, en nog eens regen. In Madrid zal ze er straks waarschijnlijk nog eens naar terug verlangen. Maar nu is het zonnetje toch ook wel fijn! Marianne Heijkoop verblijft 3 maanden in Suriname en doet op deze site verslag van haar belevenissen.
Heer-lijk dat regenseizoen hier… De straten lopen onder water, de auto’s razen met een sneltreinvaart voorbij en als enige vervoersmiddel heb ik een fiets. Met een kleine blauw-wit gestreepte paraplu probeer ik de regen tegen te houden, om vandaag nog een beetje droog bij het bisdom aan te komen. Terwijl ik de plassen probeer te ontwijken raast er een auto voorbij. De spetters vliegen me om de oren. Heel fijn.
WJD-avond
Vol medelijden word ik aangekeken als ik met mijn natte spijkerbroek het bisdom binnen stap. Als ik achter mijn laptop ga zitten denk ik terug aan gisterenavond. Er was weer een gezellige WJD-avond. De jongeren zijn druk bezig met met het instuderen van leuke stukjes om de Surinaamse cultuur in Nederland te laten zien.
Autoalarm?
Ik denk ook aan mijn thuiskomst na de WJD-avond. Ik besloot nog wat te eten voordat ik mijn heerlijke bedje in zou stappen. Ik pakte een bord uit de kast, schepte wat rijst op en met mijn vork zocht ik een lekker stukje vlees uit. Rustig ging ik aan tafel zitten en begon te eten. Nadat mijn bord leeg was, stond ik op. Ik zette een stap en plotseling: “Woeiwoeiwoei, woeiwoeiwoei!”. Niet echt erbij nadenkend liep ik door. Vast een auto-alarm.
Of…
Terwijl ik rustig mijn bord, mes en vork afwaste, bleef het ge’woei’ maar doorgaan. Pas toen ik mijn bord schoon en wel in de kast zette stopte eindelijk het geluid. Opeens stond de vrouw des huizes beneden aan de trap. Terwijl ik haar aankeek schoot mij opeens te binnen dat het geluid wel eens het alarm van het huis kon zijn! En ja hoor, ze had het alarm al aangezet, omdat ze dacht dat ik al lekker lag te slapen…
Misdienarendag
Nu zit ik op mijn werk. Nog steeds met een natte spijkerbroek. Afgelopen zaterdag was het ook zo’n regenachtige dag. Het was misdienarendag. Alle misdienaren van heel Suriname waren uitgenodigd om deze dag bij te wonen. De jongste kinderen hadden een ochtend vol met spelletjes en de oudere hadden een wandeltocht door de stad. Na een gezellige ochtend en een uitloop van anderhalf uur, zaten we als afsluiting in de kerk met z’n alle de H. Mis bij te wonen. Pater Kenneth sprak: “Misdienaar ben je niet alleen in de kerk, ook als je buiten loopt dan zal iedereen je herkennen als misdienaar. Mensen onthouden gezichten. Als je één keer misdienaar bent geweest dan zullen de mensen je op straat zien als die ene misdienaar”.
Na mijn terugblik ga ik maar gauw aan het werk. Nou maar hopen dat mijn paraplu vanmiddag in mijn tas mag blijven zitten, omdat het zonnetje schijnt!
Marianne is betrokken bij het WJD-reisinitiatief ‘WJD Leiden’, georganiseerd door een groep jongeren uit Leiden. In de dagen voor de WJD organiseren deze jongeren in hun stad een voorprogramma, waaraan ook Surinamers mee zullen doen. Op 8 augustus sluit de hele groep zich aan bij de reis van bisdom Rotterdam naar Madrid.
Misdienarendag
Pinksteren in Suriname
17 juni 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Marianne was even bang dat Pinksteren onopgemerkt voorbij zou gaan in Suriname. Dat blijkt toch anders te lopen dan ze dacht. Het begint met een koude nacht en een vroege ochtend. Een prachtig begin voor een … tocht over de rivier! Je leest het in weer een nieuwe blog van Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn.
’s Morgens om 8.00 uur, na een korte, koude nacht in Suriname loop ik naar het balkon om even te genieten van het uitzicht. Het is prachtig! Wit zand, hoge groene bomen, houten hutjes en in het midden water waar je kunt zwemmen, vissen en varen. Het lijkt wel vakantie. In één van de hutjes zit een groepje mensen met elkaar te praten. Waar ze het over hebben kan ik niet verstaan, maar ik hoor ze lachen.
Vandaag
Nadat ik mijn tanden heb gepoetst en een trui heb aangetrokken loop ik naar beneden. Ik ga zitten tussen het groepje mensen dat ik die morgen heb geobserveerd. Als sinds ik in Suriname ben trek ik met ze op. Sommigen van hen gaan ook naar de Wereldjongerendagen. Omdat ik hier nog maar twee weken ben, willen we zoveel mogelijk nog doen. Vandaag gaan we varen.
Een koude nacht
De vraag kwam snel: “Heb je goed geslapen?” Waarschijnlijk zagen ze aan mijn gezicht dat dit niet zo was. “Hmm, een beetje. Ik vond het erg koud!” Na die mededeling werd ik meteen als koppig verklaard, want waarom had ik geen deken gevraagd?
Tja, je gaat toch niet midden in de nacht naar buiten om iemand wakker te maken en een deken te vragen? Nu zeggen ze wel dat ik het had moeten vragen, maar ik weet zeker dat, als ik het had gedaan ze echt niet zo blij waren geweest om mij die nacht te zien.
Zo mooi!
Na een dikke discussie over mijn koppigheid, een kop thee en een boterham met chocopasta gaan we varen. Met zijn zessen verdelen we ons in twee boten. Sabrina (28) en ik laten ons varen over de rivieren door de mooie natuur. Genietend kijk ik om me heen. God heeft alles zo mooi geschapen! Op de zevende dag (zie Genesis 2:2-3, red.) genoot Hij van al zijn werk. Nu ik hier in een bootje zit, terwijl de mannen hard roeien, mag ik ook genieten van de natuur. Ik dank God dat Hij al dit moois aan ons heeft gegeven!
Pinksteren
Ik zit in de auto. We gaan weer naar de stad. Ik doe mijn ogen dicht en denk aan thuis. In Nederland wordt Pinksteren veel groter gevierd. Als ik nu thuis zou zijn dan was de dag al voorbij. We zouden er een feestdag van hebben gemaakt. Eerst thuis na de kerk koffie drinken en appeltaart eten en daarna naar oma om haar een Zalig Pinksteren te wensen.
Heilige Geest
Vanmorgen vroeg had ik niet echt het idee dat het Pinksteren was. Maar nu ik in de auto zit en terugdenk aan deze mooie dag, bedenk ik dat de Heilige Geest mij aan het einde van de morgen het gevoel heeft gegeven om zo te genieten van de natuur!
Morgen
We wandelen nog even door de stad. Langzaam aan wordt het donker en hoe later het wordt, hoe meer krekels je hoort. Morgen is het tweede Pinksterdag. Dat is hier gewoon een werkdag, maar ik neem nog lekker een dagje vrij.
En nu eerst nog even genieten van de geluiden in de natuur.
Zalig Pinksteren!
Pannenkoeken met een bolletje zorgen
23 juni 2011 Door: redactie Jong Katholiek
Moet ik nu denken aan de bonte avond, of aan die berg pannenkoeken? Of aan de bonte avond, of… Met een aantal zorgen en mooie gedachtes staat Marianne achter het fornuis.
Marianne Heijkoop verblijft 3 maanden in Suriname en doet op deze site verslag van haar belevenissen.
Allerlei vragen schieten door mijn hoofd…. Moet ik misschien voor extra eten zorgen, want straks komen er meer mensen dan verwacht? Of misschien zijn er juist heel weinig, straks zit ik alleen op de voorste rij met een paar mensen en de rest van de stoelen zijn leeg, wat moet ik dan doen? Stel je voor, straks komt de MC niet opdagen, waar haal ik dan opeens de juiste mensen vandaan? Enne, wat nou, als het geluid het opeens niet meer doet? Ik kan niet maken, om de artiesten zo hard te laten zingen.
Rust?
Aan dit allemaal denk ik, terwijl ik heerlijke pannenkoeken aan het bakken ben. Volgens mijn mede-pannenkoekenbakker Otie, moet dit juist een heel rustgevend moment zijn. Even helemaal nergens aan denken maar gewoon het beslag roeren, de pannenkoeken bakken en dan op het juiste moment de pannenkoek omdraaien. Nou om eerlijk te zijn, vind ik het niet rustgevend. Het is meer een drukte in mijn hoofd.
Bonte avond
Ja, aanstaande vrijdag is de bonte avond. Ik ben benieuwd! Zoals iedereen weet houden de Surinamers van dansen en zingen dus zal het zeker een geslaagde avond worden. Om alvast een voorproefje te krijgen, hadden we afgelopen maandag de generale repetitie. Zo, er zaten goede optredens tussen! Jongeren die mooi kunnen dansen, meiden die goed kunnen zingen en de cultuur van Suriname werd uitgebeeld in een dramaspel. En dit zijn er nog maar een paar. Ja, we mogen aankomende vrijdag genieten van de talenten die God ons heeft gegeven!
Flink oefenen
Maar nu eerst de pannenkoeken. Ik giet met een blauwe beker, het beslag in de koekenpan. Langzaam aan wordt het beslag een pannenkoek. Terwijl ik er naar aan het kijken ben, denk ik terug aan afgelopen zondagavond. Deze avond (voor de generale) werd gebruikt om hard te oefenen voor de bonte avond. Ik heb mooie stukken gezien van dans, drama en zang. Als de Surinamers tijdens de Wereldjongerendagen aankomende zomer in Leiden zijn, zullen ze deze stukken ook laten zien. Ik weet zeker dat de jongeren versteld zullen staan.
Rust!
De pannenkoek die ik aan het bakken ben, wordt al mooi bruin. Het ziet er goed uit. Straks gaan we lekker een pannenkoek met ijs eten. De Surinamers hier, geloven niet dat het lekker is. Nou, straks willen ze niet anders!
Ik zit op de bank. Er ligt een heerlijke pannenkoek met aardbeienijs op mijn bord. Even niet aan de bonte avond denken maar gewoon lekker van de pannenkoek genieten.
Hieronder de poster van de bonte avond
WEER OP NEDERLANDSE BODEM
30 juni Door: redactie Jong Katholiek
Na dik 3 maanden heeft Marianne haar voeten weer in de Nederlandse klei gezet. Ook deze week kun je weer haar blog hier lezen. Deze week vertelt ze hoe de bonte avond is geweest en over haar laatste weekendje in Suriname.
Langzaam schuiven de hoge, lange deuren van Schiphol open. Ik kom van links dus de mensen van rechts zie ik als eerste. Geen bekende. Door de deur loop ik de aankomsthal binnen. Mijn ogen gaan zoekend over de mensen. Daar staan ze…
Mijn vader en moeder, Bernadette (19) mijn zusje staat met een geel blaadje: ‘Zus, hier zo zus’ en mijn broer Tony (26) is er ook. Naast hem staat Oom Jan. Allemaal staan ze te wachten totdat ik door die hoge, lange deuren kom. Er verschijnt een lach op mijn gezicht en de tranen glinsteren in mijn ogen. Als eerste geef ik mijn moeder een dikke knuffel en dan volgt de rest. Wat ben ik blij dat ik weer thuis ben ?
Mixed feelings
Maar dubbel is het wel. Nu sta ik met een glimlach mijn familie te begroeten. Maar in Suriname gaf ik met een raar gevoel iedereen een afscheidsknuffel. Niet wetende wanneer ik sommige weer zou zien. Gelukkig zijn volgende maand de Wereldjongerendagen waar sommige Surinamers aanwezig zijn. Maar helaas niet allemaal.
Wat ga ik al die mensen missen. Geen vissen meer vangen (ik had er trouwens al geen gevangen), geen hele lange fietstochten, het voeren van discussies zijn voorbij en niet meer koken in de Surinaamse keuken.
De bonte avond
Jaja, het is echt voorbij! Afgelopen vrijdag, stond ik er nog niet helemaal bij stil. De organisatie draaide overuren om van deze avond en geweldige avond te maken: de bonte avond. Alles was geregeld! Eten stond in overvloed in de keuken, de muziek was goed hard, de zaal zat aardig vol en de MC’s waren op tijd!
Alle WJD-gangers hebben deze avond keihard gewerkt. De optredens waren super en de MC’s hadden het publiek in hun hand.
Rond middernacht reden de mensen naar huis. In de zaal werd nog druk gedanst, sommige met een Barra in de hand. De avond werd op zijn Surinaams afgesloten.
De laatste dagen
Toen op zaterdag mijn koffer gepakt en op zondag zwemmen. Aan het eind van het weekend zaten we vermoeid in de auto. Ach, laten we ook nog even naar de film gaan. Dus daar gingen we, met zijn allen naar de film: Kungfu Panda 2. Haha, dat is echt een leuke film! Onderweg naar huis zeiden ze: “Marianne, ik was vandaag even vergeten dat je vanavond naar huis gaat”.
Nu ben ik in Nederland. Ik lig heerlijk op mijn eigen bedje in mijn eigen kamer. Ik kan niet stoppen met foto’s kijken.
God heeft mij een geweldige tijd en een fantastische familie gegeven. Ik ga ze missen, ze zijn echt tof!
Alle activiteiten
Privacyverklaring
