Twitteren met GOD

Het interactieve project Twitteren met GOD heeft als doel mensen te helpen antwoorden te vinden op hun vragen over het katholieke geloof via een geïntegreerde mix van hedendaagse online en offline media.

Twitteren met GOD (#TwGOD) wil mensen helpen bij het ontdekken van de schoonheid van het katholieke geloof en hoe logisch het geloof eigenlijk is. Twitteren met GOD wil een persoonlijke ontmoeting met Jezus stimuleren door een dialoog aan te gaan over God, het geloof en de Kerk. Het project wil laten zien dat Jezus tegelijkertijd spreekt tot je hoofd, hart en handen. De Kerk heeft altijd als taak gehad het evangelie te verkondigen daar “waar de mensen zijn” en zou ook moderne media moeten gebruiken om Jezus’ boodschap te verkondigen.

De oorsprong van Twitteren met GOD ligt in Leiden, waar jongeren op zoek waren naar de betekenis van geloof in hun eigen leven. Vandaag de dag kan het project over de hele wereld gevonden worden. Het team achter Twitteren met GOD bestaat uit jonge mensen van over de hele wereld die zich volledig inzetten voor de doelstelling en de missie van het project. Vrijwilligers van over de hele wereld – momenteel uit meer dan 50 landen – werken op een dagelijkse basis om het project mogelijk te maken. Het team wordt geleid door en staat onder begeleiding van Father Michel Remery.

Doelgroepen

Twitteren met GOD biedt hulp bij het verdiepen van persoonlijk geloof. Het initiatief gebruikt een boek en cursusmateriaal, een app, een website, social media en video’s om wereldwijd zowel online als offline een divers publiek – individuelen en groepen – te bereiken, die allen verschillende noden en verwachtingen hebben. Ondanks het programma is ontwikkeld voor en door jonge mensen, spreekt het in feite iedereen aan die verlangt meer te weten over het geloof en op zoek is naar antwoorden. Dit omvat ook diegenen die zich bijvoorbeeld voorbereiden op de sacramenten van het Doopsel, Vormsel, Eerste Heilige Communie, Huwelijk.

Vragen beantwoorden

Leraren, ouders, peetouders en al diegenen die met kinderen en jongvolwassenen te maken hebben, hebben het gevoel dat ze door Twitteren met GOD geholpen worden wanneer ze geconfronteerd worden met complexe vragen over het geloof. Mensen van alle leeftijden die meer over geloof willen leren, willen groeien in hun relatie met God, hun geloof met anderen willen delen en moeilijke vragen over het geloof willen beantwoorden, hebben de Twitteren met GOD middelen uiterst praktisch gevonden. Het initiatief beidt speciale steun aan jeugdleiders, maar ook aan schoolcatechisten, aangezien het boek, de handleiding en de online materialen bieden een eenvoudige en toegankelijke basis voor religieus onderwijs op middelbare scholen.

Middelen

Een boek met korte heldere antwoorden

Het Twitteren met GOD boek behandelt alle belangrijke aspecten van het katholieke geloof. Thema’s omvatten God en de schepping, de Kerk, bidden en liturgie en het christelijk leven. In totaal bevat het boek meer dan 200 vragen en antwoorden, gepresenteerd in een aantrekkelijk en moderne stijl. Het boek kan zowel gebruikt worden als een bron voor studie en referentie maar ook als een middel om dialoog in een groep te bevorderen. Het boek is beschikbaar in meer dan 20 talen. Lees meer.

Mobiele App

Het boek en de online inhoud zijn aan elkaar gelinkt via een app, zowel beschikbaar voor iOS als voor Android. Met de app kunnen gebruikers met hun smartphone de afbeeldingen op iedere pagina van het boek scannen: de app toont automatisch de online inhoud die hoort bij de vraag met interessante extra’s, zoals citaten van pausen en kerkvaders. Een zoekfunctie helpt om gemakkelijk vragen te vinden, waardoor men onderweg en online meer kan leren over het geloof. Verder bevat de app katholieke gebeden en de liturgie van de Heilige Mis in vele talen. Deze teksten maken de app tot een draagbaar liturgie- en gebedenboek die ideaal is voor op reis! De app kan ook gebruikt worden zonder boek. De app is beschikbaar in meer dan 30 talen. Lees meer.

Sociale Media en Video

Een team van jonge mensen zorgt voor een continue aanwezigheid op sociale media: Instagram, Facebook, Twitter en YouTube. Samen met Father Michel beantwoorden zij vragen, nemen deel aan dialoog met de bezoekers en posten relevante vragen en antwoorden. Indien nodig, kan het team iemand doorverwijzen naar een priester of adviseur. Regelmatig worden korte 2-minuut video’s gepost op sociale media en YouTube om berichten op een dynamische en boeiende manier over te brengen. Lees meer.

Volg ons!

Jaarverslag Twitteren met GOD & Online met Heiligen

Jaarverslag 2019 (alleen in het Engels).

Privacyverklaring

Activiteiten

Hieronder vindt u de verslagen en beschrijvingen van verschillende activiteiten.

Privacyverklaring

Pray with us

Please join us in prayer. Praying brings us closer to God, and also to the people or intentions we pray for. As Christians, we are all called to set aside some time for prayer, ideally every day. With time, you may develop a personal way of prayer, of intimacy with Jesus. Every form of prayer is great, for every prayer is precious toGod. The Tweeting with GOD app gives many beautiful prayers from the tradition of the Church.

“For me, my daily prayer time is a moment of union with God, whether I experience this as such or not. I pray for Tweeting with GOD and its users every day, and so do our volunteers. Will you join us in prayer?”

Father Michel Remery

Prayer intentions

Join us in prayer for the intentions of Tweeting with GOD and all the related initiatives, like Online with Saints, How to grow in faith, …

For those who encounter Tweeting with GOD, that they may find the way to God, discover answers to their questions, and grow in their knowledge of faith and love of Jesus. May they find their personal vocation, become charitable Christians to their neighbours, and grow as missionaries of God’s love.
For all leaders working with Tweeting with GOD, that they may find confidence in helping others to search for answers about the faith – whilst respecting the personal freedom of every individual – and be open to the inspiration of the Holy Spirit, searching for the Will of God in everything.
For each of the team members and volunteers, that they may obtain the grace to work conscientiously, with thankfulness and joy, developing the personal gifts received from God and working with purity of intention, whilst finding self-realisation in the sight of God.
For Father Michel Remery, that he always recognises God as the foundational rock of his life and mission, finding inspiration, wisdom, inner peace and trust in his grace at every moment within the midst of manifold responsibilities.
For our sponsors, that they may be touched by God’s grace and thus rewarded for their generosity; and that the necessary finances will be available to continue the work of Tweeting with GOD and all related initiatives.
For the countries where Tweeting with GOD is present, that people may live in safety, peace, and a stable environment which respects human rights, including the fundamental right to religious freedom; in particular for countries where this is not yet the case.
For our Church, that her leaders and members may always be close to Jesus and recognise the signs of the times, searching for constant renewal in proclaiming the faith whilst conserving and living the essential message of Jesus’ Gospel.
For our pope, that he may be a sign of unity and inspiration for all humanity, and continues to find the strength necessary for bringing Jesus’ Gospel to all the world.

Prayer to Saint John Paul II

God, our Father,
we want to extend our gratitude,
because You have given
to Your Holy Church
Saint Pope John Paul II.
Through his dedication to Your divine mercy
and his love for the Virgin Mary,
through the power of the Holy Spirit,
he has become a shining example of
Jesus, the Good Shepherd.

We pray for Your Church:

To remain faithful to the Gospel
For purification and new prosperity
Many vocations
Blessing for the New Evangelisation
And a deep love for Your Church.

Give to us by his intercession, and according to Your will, the grace which we implore:

(insert your intention here)

Our Father…

Hail Mary…

Glory be…

Saint John Paul II, pray for us.

Amen.

Imprimatur: Rt. Rev. Mgr. J.H.J. van den Hende, Bishop of Rotterdam

Prayer for Tweeting with GOD & Online with Saints

God, our Father, we thank you for the Tweeting with GOD initiatives. May these continue to be a source of inspiration to many around the globe and a way to reach out to all who are searching for you or are far from you.

Lord Jesus, you call every individual to embrace your love. Help the people who encounter Tweeting with GOD to recognise your love for them at this very moment. Inspire them to keep searching for answers, be open about their doubts, and reach out to you in daily prayer. Help them share their love, possessions and skills with those in need, and to reach out to those who are spiritually or materially poor.

Holy Spirit, you were sent to help people in their faith. Sustain with your grace all team members and volunteers of Tweeting with GOD, that they may grow ever closer to you, and that all they do may be the result of their passionate love for Jesus. May they live their life in charity to their neighbour, and spread the news of your love to everyone who wants to listen.

We ask this through Christ our living Lord. Amen.

Holy Mary, pray for us!
Saint John Paul II, pray for us!
All saints in heaven, pray for us!

Team prayer

Dear God,

We are grateful that we can share your message of love with others through our work for Tweeting with GOD.

Help us to be open constantly to what you ask from us, so that we will always follow your plans. Teach us how to grow in our personal relationship with Jesus, to search for you in our prayers every day and to keep learning about the faith.

Help us to work together in your Spirit and to always keep in mind the goal we are working towards, that is helping people in their relationship with you. We pray for all those who encounter Tweeting with GOD: that with the help of the Holy Spirit, they will grow step by step in their knowledge of the faith and their relationship with you.

Lord, take and receive all my liberty, my memory, my understanding and my entire will, and all that I have and call my own. You have given it all to me. To you, Lord, I return it. Everything is yours, do with it as you will. Give me only your love and your grace. That is enough for me.

Saint John Paul II, pray for us.

Amen.

Privacy Statement

Een jaar voor God

Afgelopen jaar heeft de JP2 Stichting twee studenten gesteund die zich een jaar voor de Kerk hebben ingezet. Hieronder een korte inleiding.

De ESM (Emmanuel School of Mission, www.esm-rome.com) is een school waarbij gedurende 9 maanden, een reeks vakken worden gegeven. Deze vallen onder de volgende categorieen: Heilige Schrift, Dogmatische en theologie, Liturgie, Leven en Maatschappij, Spiritualiteit, Communicatie, Kerk Geschiedenis, Pastorale Theologie, wereldreligies en Oecumene, Vorming van de persoon. Daarnaast worden er diverse activiteiten ondernomen om het geleerde in de praktijk te brengen, van wekelijks straatevangelisaties, periodiek retraites tot buitenlandse missies. Gebed, gemeenschap en leren staan centraal. Aan het einde van de studie wordt een erkend theologie certificaat (Certifate of Pastoral Theology) afgegeven door een aanverwante universiteit gevestigd in Rome (the Lateran University).

Behalve Italië (Rome), kan binnen Europa deze studie worden gegeven in Frankrijk en Duitsland, maar Rome is de enige plek die deze aanbiedt in het Engels. Dat Rome, het hart van de Katholiek kerk is, en ook de stad is van St. Peter en St. Paul (mijn persoonlijk held), wordt het des te meer de ideale plek om een dieper begrip van de Kerk te verwerven. Ik kijk naar uit om missie-projecten in een nieuw pastoraal perspectief te ontwikkelen, een authentieke apostolische ijver te ontplooien.

Na de studie wil ik mij nog meer inzetten voor pastorale activiteiten en evangelisatie missies/events, via de kerk en de jongerengroep YP4C, hier in Nederland/Europa. Met mijn kennis in IT wil ik ook graag projecten opzetten om via de digitale wereld (websites, youtube, facebook, etc.) en de muziek, jongeren te bereiken met het Goede Nieuws. Mijn passie is het evangeliseren, via creatieve en vernieuwende manieren en zo de schoonheid van ons katholieke geloof te delen met jonge mensen, vooral diegenen die geen christen zijn. Hierbij is John Paul II toch wel mijn grootste inspiratie voor deze nieuwe evangelisatie.

Marine Ruhamanya

Ik ga een (of twee) jaar dienen als missionary bij LifeTeen, in Amerika. Dit is een jaar waarin ik gevormd zal worden in mijn persoonlijke relatie met Christus en de leer van de katholieke kerk, en daarnaast ook in het evangeliseren, met name richting tieners. Paus JPII, maar ook de huidige paus natuurlijk, heeft meerdere malen de jongeren opgeroepen tot evangelisatie. Dit is ook echt iets wat ik belangrijk vind en waar ik heel concreet uitdrukking aan wil geven door aan dit avontuur te beginnen. Dit ga ik komend jaar per september heel concreet doen door te gaan dienen als missionary voor LifeTeen. Dit is een katholieke lekenbeweging die als doel heeft tieners dichter naar Christus te leiden. Ik zal komen te wonen op Covecrest, in Tiger, Georgia. Covecrest is een stuk grondgebied van LifeTeen, waarop een aantal missiegezinnen en missionaries wonen en wat tevens dient als conferentieoord. Samen met ongeveer 12 andere jong volwassenen zal ik meedraaien in de gemeenschap en leven volgens de missionary rule of life. Deze houdt in dat er dagelijks veel tijd is voor gebed, dat er vorming en catechese wordt gegeven en geïnvesteerd wordt in de relaties met je naasten. Dit heeft als doel ons leven te wortelen in Christus en vanuit daar te getuigen van het Evangelie. Dit getuigen krijgt gedurende dit jaar vorm door o.a. het meehelpen met tienerwerk in de parochie, werkprojecten, kampen en retraites organiseren en op missie gaan naar Haïti.

Nina Mertens

Privacyverklaring

Surinamereis 2010

WJD Leiden meets Suriname!

30 april tot 9 mei 2010

“Seek peace with all people, and the holiness without which no one can ever see the Lord”. (Hebrews 12,14)

Leidse WJD-gangers bezoeken Surinaamse vrienden

3 mei 2010 Door: redactie Jong Katholiek

Terwijl jij vrijdag tussen de buien door Koninginnedag vierde, stak een Hollands vliegtuig zijn neus boven het wolkendek uit om acht Leidse jongeren en een Kapelaan naar Suriname te brengen. De Leidenaren zijn daar op uitnodiging van een groep Surinaamse jongeren en bisschop De Bekker, de bisschop van bisdom Paramaribo. Hoe is dit bijzondere bezoek tot stand gekomen? Dominique Fuchs, een van de deelnemers, vertelt er meer over:

Van het geld dat we gespaard hebben om in 2008 aan de Wereldjongerendagen (WJD) in Sydney te kunnen nemen, hebben we toen 10 % aan Surinaamse jongeren gegeven. Dankzij deze sponsoringactie hebben we een aantal Surinaamse jongeren leren kennen. Deze hebben ons nu samen met hun bisschop uitgenodigd om een week naar Suriname te komen en mee te maken hoe het geloof daar anders is en toch hetzelfde. Als groepje van acht jongeren uit Leiden konden we deze kans natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan, en dus gaan we in de eerste week van mei samen met kapelaan Michel Remery op weg naar Paramaribo.

Planning? Planning!

Om het meeste te halen uit de tien dagen dat we in Suriname zijn, gaan we natuurlijk niet alleen maar toeristische attracties bezoeken. We zullen een aantal eucharistievieringen meemaken met Surinaamse jongeren, en we ontmoeten de bisschop, mgr. De Bekker. Daarnaast zijn er nog veel meer activiteiten, zoals een pelgrimstocht en een ontmoeting met verschillende religies, maar zoals dat heel gebruikelijk is in Suriname weten we nog niet precies wat er wanneer gebeurt. Dat is natuurlijk extra raar omdat de meeste Nederlanders erg goed zijn in het van tevoren plannen van reizen, en het strikt aanhouden van een eenmaal gemaakte planning. Omdat we nu eenmaal te gast zijn zullen we ons daar natuurlijk ook moeten aanpassen, maar dat maakt het natuurlijk extra leuk.

Voorbereidingen

Zo’n reis kan natuurlijk niet zomaar plaatsvinden, want hoewel de taal hetzelfde is, is Suriname een heel ander land. Zo zijn we allemaal gevaccineerd tegen gevaarlijke en enge ziektes. Iets wat ik nooit kan begrijpen omdat die vaccinaties ook eng zijn (voor sommigen wat meer natuurlijk), maar de GGD (Nederlandse gezondheidsdienst, red.) zal wel weten wat goed voor ons is. Zo kregen we meteen ook een waslijst aan pillen, crèmes, en poeders aangereikt “voor als er iets gebeurt, moet je dit bij je hebben”. En natuurlijk niet te vergeten: de kledingtips, waar je niet erg blij van wordt als je naar de weersverwachtingen kijkt. Met het vooruitzicht op lange mouwen en broekspijpen is een gemiddelde temperatuur van 30 graden toch iets aan de hoge kant, maar wie wil er nou thuiskomen en vervolgens een maand lang met koorts op bed liggen.

Nostalgische herinneringen

Dat gezegd hebbende, ga ik er natuurlijk van uit dat het een onvergetelijke reis wordt, zonder negatieve gevolgen voor de gezondheid, maar natuurlijk wel met positieve gevolgen voor ons geloof, en hopelijk wat nostalgische herinneringen aan de Wereldjongerendagen in Sydney, voordat we volgend jaar naar Madrid gaan.

Door: Dominique Fuchs

Marianne: ‘God heel dichtbij in Suriname’

4 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek

Ook in Suriname schijnt niet altijd de zon, ontdekten de Leidse jongeren die vrijdag uit een regenachtig Nederland vertrokken voor een bezoek aan verre vrienden. Maar deze eerste indruk zullen ze inmiddels wel weer vergeten zijn. Uitbundige geloofsblijheid in de kerk, Hollandse stroopwafels in de supermarkt, schoolkinderen die trots hun bibliotheek laten zien… de groep uit Leiden is geland in Suriname! Marianne Heijkoop doet verslag van hun eerste belevenissen:

Nou hier zitten we dan in Suriname! Vrijdag 30 april kwamen we aan op het vliegveld van Paramaribo. In het vliegtuig zittende kwamen we er achter dat het regende! Nou hier baalden we wel van. We kwamen uit Nederland met regen en dachten dat het mooi weer was, maar helaas viel het wel een beetje tegen. Maar warm was het zeker! We werden opgehaald door een busje en deze bracht ons naar ons gastgezin waar de reis een beetje duidelijker zou moeten worden. Maar Suriname kennende was dit niet het geval. Niets ging volgens de planning.

Stroopwafels

Zelf waren we ontzettend moe van de reis, maar in Suriname was het pas 19.00 uur, dus natuurlijk gingen we nog op stap. Eerst naar de supermarkt, waar je trouwens veel producten vind die je hier in Nederland ook vindt. Dachten we lekkere stroopwafels mee te nemen als bedankje voor het gastgezin … hebben ze die gewoon in de winkel! Daarna zijn we heerlijk gaan eten in de stad van Paramaribo. We waren pas rond 23.30 uur weer thuis, dus sommige van ons hadden bijna een dag van 24 uur achter de rug. Dit waren degenen die koninginnenacht hadden gevierd, want natuurlijk kon dit bij sommige jongeren niet ontbreken. In ons bed sliepen we bijna meteen.

Synagoge

De volgende ochtend scheen heerlijk de zon en hebben we de ochtend in de Synagoge doorgebracht. Het was erg interessant, maar de dienst duurde wel 2,5 uur. Omdat we de taal niet goed konden verstaan duurde het aardig lang. Een kwartier voor de afsluiting kwamen er nog mensen binnen, ach ja dit zijn Surinamers hè?! Na de dienst waren we uitgenodigd voor een lekkere maaltijd. Daarna gingen we naar ons gastgezin voor een heerlijke siësta!! Dat is hier echt geweldig! Tussen 14.00 uur en 18.00 uur wordt er heerlijk geslapen in Suriname.

Feest om God te prijzen

Zondag hadden we een Eucharistieviering en dit was echt te gek! De kerk zat aardig vol, er waren veel jongeren en er werd veel gezongen. Dit is echt populair in de kerk van Suriname. Zingen vinden ze erg belangrijk, omdat het dan zo’n feest wordt om God te prijzen! Na de Heilige Mis hebben we de jongeren ontmoet en over het geloof gesproken.

Bieb met 30 boeken

Vandaag (maandag 3 mei) was echt een bijzondere dag. Vanmorgen zijn we al vroeg op stap gegaan om naar Petrondro te gaan. De weg zat vol met kuilen, dus van slapen kwam niet veel in de auto. Wat we wel een beetje hadden gehoopt. In het dorpje aangekomen zijn we naar pater Kenneth gegaan, want deze zou met ons mee gaan. Daar hebben we een school bezocht. De kinderen waren echt tevreden met niets. Ze hebben mij de bieb laten zien waar misschien 30 boeken lagen voor de hele school met 180 kinderen! Maar ze waren zo enthousiast.

Rijk in het geloof

Na dit bezoek zijn we naar de achterkant van het dorp gegaan, waar we een stuk hebben gewandeld en waar we de H.Mis zouden vieren. Dit deel is heel arm! Mensen hebben weinig spullen en ze halen het voedsel en de vruchten uit het woud. Aan het begin van de H. Mis zaten er misschien 15 mensen in de kerk, waarvan 10 jongeren uit Leiden. Toen de H. Mis al lang en breed was begonnen kwamen er nog meer mensen. Het was echt gaaf! Je voelde heel goed dat God zo dichtbij was. Deze mensen zijn arm, maar in het geloof zijn ze heel rijk. Ze zijn gelukkig, omdat ze weten dat God heel dichtbij is. Ik ben er jaloers op!

Nu zitten we met zijn allen een spelletje te doen en gaan nog heerlijk genieten van het weer, de siësta en natuurlijke de lieve en de sociale mensen in Suriname!

Door: Marianne Heijkoop

Leiden meets Suriname (en haar keuken!)

6 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek

Van paniek op de Dam hebben Patrick en Jacob en hun reisgenoten in Suriname waarschijnlijk niet veel meegekregen. Van ‘doden’-herdenking in zekere zin wel: in de tuin van het bisschopshuis in Paramaribo volgden ze op een lezing over de levens van heiligen. Een groep katholieke jongeren uit Leiden is op dit moment op bezoek in Suriname. Eerder kon je op JongKatholiek.nl al een verslagvan deelneemster Marianne lezen. Nu een dagje – dinsdag 4 mei – door de ogen van Parick en Jacob:

Voor het eerst uitslapen! Al betekent dit wel dat we pas om 7 uur op moesten staan. Stel je voor dat Nederlandse jongeren daar blij van worden. Het lijkt wel een omgekeerde wereld (en we zijn dan ook aan de andere kant van de wereld). Toch is opstaan voor sommige mensen nog steeds heel moeizaam, dus daarin is niks veranderd. Maar met slechts een kwartier vertraging zijn we heel erg punctueel voor Surinaamse begrippen.

Geen airco

Na het ontbijt eten we nog even een lekkere bacove (banaan) en wat papaya. Dan gaan we op weg naar het bisschopshuis, waar we de dag beginnen met een flink devote H. Mis. De preek die gegeven werd door Kapelaan Remery (en heel mooi was) ging jammer genoeg het ene oor in en het andere oor uit, terwijl we wel echt ons best deden op te letten. Ik denk dat een airco in de kapel van het bisschopshuis goed zou doen aan de concentratie van de pelgrims uit Nederland.

Peerke Donders

De lezing van pater Kross over heiligen die we bijwoonden in de tuin is ons wel goed bijgebleven. Hij haalde Peerke Donders tot Moeder Teresa aan om als voorbeeld te dienen voor wat heiligen zijn en doen. Aangevuld met anekdotes uit zijn eigen leven vormde het een boeiend verhaal, dat ons er toe zet om meer zoals de heiligen te zijn, als een maan die het licht van God reflecteert.

Surinaams bier

Niet alleen over heiligen kon pater Kross goed vertellen, ook over Paramaribo wist hij de nodige feitjes. We hebben alle verschillende geloofsgemeenschappen bezocht en ook de enige brouwerij van Suriname. (Trivia: alcohol in ‘Parbo’ – 3 keer raden waar die naam vandaan komt – komt uit rijst in plaats van uit tarwe, zoals we dat gewend zijn van Nederlands ‘Biri’ (bier)).

Extreme liefde

Als middageten hebben we ‘Roti’ (pannenkoeken) met onze handen gegeten. Het was echt ideaal, en we hebben allemaal heel erg veel gegeten. Deze maaltijd is met extreem veel liefde gemaakt, de kok was bezig vanaf 5 uur ’s ochtends (we hebben pas om 2 uur geluncht).

Chillen

Na de weelderige lunch was het tijd voor verkoeling, dus op naar de Oase. Daar konden we heerlijk chillen in een warm zwembad zonder volleybalveld, maar met een heel erg vies voetbalveld, en een heel gezellige portier. Na het Antoniuslof zijn we gaan vissen met Gerard om ons avondeten te verzorgen. In plaats van barbecue hadden we heerlijke zelfgevangen vis (zelfgevangen door Gerard (niet de deelnemer)). Nu, om 11 uur ’s avonds, weer tijd ‘na sribi-yuru now’ (om nu te gaan tukken).

Door: Patrick Fuchs en Jacob Bakermans

Peerke Donders gaf melaatsen weer hoop

7 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek

Een boottocht naar Batavia stond donderdag op het programma van de Leidse pelgrims in Suriname. Wie Batavia nu ziet, kan zich moeilijk voorstellen dat daar ooit honderden melaatsen leefden. De Nederlandse priester Petrus Donders, die in 1842 naar Suriname gekomen was, wist wat hem te doen stond: de stervenden verzorgen en hen weer hoop en geloof in God geven. Het moet dan ook een indrukwekkende belevenis geweest zijn voor de groep uit Leiden om zijn voormalige woonplaats te bezoeken. Lees het verslag van Gerard & Dominique van hun zesde en zevende dag in Suriname:

Omdat we bij de vorige bezoeken zand en schelpen binnen hadden gebracht in de kapel bij het bisschopshuis, moesten we ’s ochtends beginnen met stofzuigen en vegen. Dan was het allemaal weer schoon voor de H. Mis. Tijdens de H. Mis werd er gepreekt over hoe God soms ‘snoeit’ in ons leven om ons ‘vruchtbaarder’ te maken. Er werd ook nog een mooie vergelijking getrokken met een vlieger die hoger opstijgt door tegenwind. Na de H. Mis hebben we ook nog het verhaal gehoord van Kapelaan Remery, hoe hij zijn roeping heeft gevonden. Dat had enigszins te maken met de preek, omdat de Kapelaan pas na een lange tocht en ziekte (dus tegenspoed) zijn roeping tot God vond. We sloten de ochtend af met wat bidden en bezinning in de mooie tuin achter het bisschopshuis.

Markt in Paramaribo

Op woensdagochtend zijn we naar de grootste markt van Paramaribo geweest. Deze markt werd in twee grote hallen gehouden. Eén hal was voornamelijk voor de vis en de andere voor de groente en fruit. De markt wordt ’s ochtends om vijf uur opgebouwd. Tussen zes en negen uur is het heel druk op de markt, want als je later komt zijn de producten niet meer allemaal vers. Dan hebben ze de hele ochtend in de zon gelegen. Wij waren om ongeveer een uur op de markt. Het was toen een stuk rustiger. Hierdoor was alles goed zien. Het was erg interessant om allerlei culturen naast elkaar te kunnen zien. Je zag bijvoorbeeld Javanen naast Creolen. Omdat op de markt vooral eten werd verkocht, zijn we nog even de stad ingegaan om hier souvenirs te kopen. Ook zijn we nog naar de Jeruzalem Bazaar geweest. In deze winkel kon je allerlei soorten stof en hangmatten kopen.

Zwemmen en sporten

Gisteren konden we gelukkig na een warme middag op de markt even uitpuffen bij het zwembad. Het was erg lekker om even te zwemmen. Gelukkig was de volleybalcommissaris er gisteren wel, waardoor we een potje volleybal konden spelen. Met gevolgen voor sommigen. Omdat we op blote voeten zaten te spelen, liepen sommige erg enthousiaste spelers blaren op aan de voeten. Gelukkig vielen die wel mee, er moest de volgende dag weer volop gewandeld worden.

Surinaamse BBQ

Eten. Een fundamenteel onderdeel van de cultuur die wij tot nu toe zijn tegengekomen. Sommigen van ons dachten gek te zijn op eten, maar – na van het eten hier te hebben genoten – zijn we tot de conclusie gekomen dat de Surinamers hier ook erg van eten houden. Zo ook tijdens deze barbecue. Het was vooral leuk omdat de meeste gastouders er ook waren om mee te eten, zo leerden we ook de gastouders van de anderen kennen. De barbecue was anders dan we in Nederland gewend waren, omdat het eten van tevoren al bereid was en er gewoon volop gegeten kon worden zonder te hoeven wachten op dat ene stukje dat nog niet gaar is.

Peerke Donders

Peerke Donders is een Nederlandse priester die naar Suriname kwam om hier te werken. Hij wilde al op hele jonge leeftijd priester worden en is dit op 23-jarige leeftijd ook geworden. Toen hij 33 was, vertrok hij vanaf Nederland met de boot naar Suriname. Hij werd daar hartelijk ontvangen door de bisschop van Suriname. Na een aantal jaren in Paramaribo gewerkt te hebben, moest hij een priester vervangen in Batavia nadat deze vergiftigd was. Daar aangekomen zorgde Peerke Donders voor verbetering onder de melaatse (leproze) bannelingen. Hij verzorgde hier de stervenden en gaf ze weer hoop en geloof in God. Peerke Donders heeft in totaal 27 jaar in Batavia gewerkt. Wonderbaarlijk genoeg heeft hij zelf nooit de ziekte gekregen. Uiteindelijk stierf hij 1887 en werd hij in 1982 zalig verklaard.

Bedevaart naar Batavia

Door: Gerard van der Klein en Dominique Fuchs

Om bij Batavia te komen moesten wij de boot nemen, omdat er nog steeds geen landweg naartoe is. Daar aangekomen is het een heel rustige plaats die bijna onbewoond is. Een wereld van verschil met hoe het er vroeger aan toe ging, met honderden verminkte melaatsen die vaak geen hoop meer hadden, op een kluitje. Er is weinig over van de omstandigheden die er vroeger heersten, maar onder andere het graf van Peerke Donders staat nog op de plek waar hij ruim 120 jaar geleden begraven is. Zijn botten zijn in 1900 naar de kathedraal in Paramaribo gehaald, dus is het voornamelijk een gedenkplaats. De voornaamste bezigheid waarmee we de bedevaart afsloten, was de kruisweg. De kruisweg van Jezus werd vergeleken met verschillende stadia in Peerke Donders’ leven. Daarna hadden we nog een H. Mis in de kerk, die uit een dak, een altaar, en een paar banken bestond. Dat was dus lekker luchtig, wat natuurlijk begrijpelijk is met de tropische temperaturen.

Fietsen in Paramaribo

Omdat er nog wat kaarten gekocht moesten worden, zijn mensen van onze groep naar de Mall gefietst. Dat was een groot avontuur. Er wordt hier blijkbaar getoeterd uit dankbaarheid als een automobilist voorrang wordt verleend. En blijkbaar vallen blanke Nederlandse jongeren in de smaak bij de lokale bevolking, omdat er veel aandacht (en getoeter) uitging naar de fietsende pelgrims. Ze hebben het allebei overleefd zonder kleerscheuren, ondanks dat er hier links gereden wordt.

Hollandse jongeren op Surinaamse radio

18 mei 2010 Door: Redactie Jong Katholiek

De Leidse jongeren die een 9-daags bezoekbrachten aan Suriname, zijn inmiddels weer thuis. Ze hebben een fantastische tijd gehad. Ook tijdens de laatste twee dagen in Suriname hebben ze nog veel beleefd. Zo hebben ze “Het is een nacht” gezongen in een jazz bar, maakten een bijzondere ‘Moederdagmis’ mee en waren zelfs nog op de Surinaamse radio te horen. Geniet nog even met ze mee, en lees het verslag van Bernadette en Dominique van de laatste twee reisdagen.

De laatste twee dagen gingen als een sneltrein voorbij. We hebben het echt geweldig gehad. Dit spreek ik echt namens iedereen. Vrijdag 7 mei was het weer een warme dag. We hebben zoveel gedaan, dat we het ook al snel weer zijn vergeten. We moesten om 18.00 uur aanwezig zijn bij een jongerenfestival (lees: H. Mis). Omdat pater Kross wat vertraging had, begon het pas om 18.15 uur. In Nederland zou dit nooit gebeuren, maar in Suriname is dit vrij normaal. Het was echt een hele mooie H. Mis. Er was een praisekoor aanwezig dat de liederen zong. En er was ook een jongerengroep die de muziek begeleidde. We hadden allemaal een taak die wij moesten uitvoeren.

Nederlands tintje

We aten snel even een broodje en gingen met z’n allen, waaronder pater Kenneth, naar een jazz bar die pater Kross had uitgezocht. Het was echt supergezellig en we moesten er natuurlijk even een Nederlands tintje aan geven. Zo mochten wij naar voren komen om een lied te zingen van Guus Meeuwis, “Het is een nacht”. Dit was echt supergrappig. De zaal ging helemaal los.

Survival

We gingen al rond 23.00 uur naar huis, omdat de zaterdag een lange en vermoeiende dag zou worden. We gingen namelijk naar Berg en Dal, een resort waar je kon survivallen. We moesten twee uur rijden voor we er waren. De route er naartoe was ook al spannend. Elke keer zagen we de hellingsprocenten op de borden hoger worden. Dus ook steiler. Toen we er eindelijk waren, kwamen we er achter dat we verkeerd zaten en weer terug moesten. We moesten namelijk bij een andere ingang zijn.

Surinaamse bankdirecteur

Om 09.00 uur hadden wij de eerste tocht, een historische wandeling in de bergen van Berg en Dal. Boven hadden we een supermooi uitzicht en tussen de bomen kon je een begraafplaats vinden. Dit stond aangegeven met houten paaltjes. Ook weten wij nu waar de eerste bankdirecteur van Suriname begraven ligt. Na de tocht mochten we ons klaar gaan maken voor het echte werk. We mochten gaan tokkelen via een kabelbaan. Dit was echt supergaaf. We moesten eerst gaan oefenen, en toen mocht het echte werk beginnen. We hadden zelfs een baan waar we over de Surinamerivier moesten tokkelen. Beneden moesten we in de stromende regen weer terug naar ons hutje waar we konden wachten voor de lunch. Dat was in een luxe resort. Na de lunch mochten we gaan kanoën. We hadden hier een kwartier de tijd voor. Na het kanoën moesten we snel naar huis om te douchen en weer in de auto te stappen voor de H. Mis. Deze zou beginnen om 18.30 uur. Dit werd natuurlijk pas een kwartier later.

Film kijken

We hebben met de jongeren van Suriname uit de H. Familiekerk een film gekeken over het leven van paus Johannes Paulus II. Deze paus heeft echt veel goede dingen gedaan in zijn leven. Hij is degene die de Wereldjongerendagen heeft ingesteld. Als hij geen paus was geweest waren wij ook nooit met deze reden naar Suriname gegaan.

Laatste avond

We gingen onze laatste avond in. We mochten ons avondeten eten bij onze stam”kroeg”: mijn gastfamilie waar we vaak bij elkaar kwamen. Tijdens het eten kregen wij allemaal een mooi cadeau van het gastgezin. Een echt houtsnijwerk uit Suriname. Daar hebben wij ook onze laatste avond doorgebracht. Met muziek en zang hebben wij liederen uitgezocht voor de H. Mis die we de volgende dag zouden hebben.

Laatste Mis

De laatste dag begon al vroeg met – hoe kon het ook anders – een Eucharistieviering. Omdat het moederdag was, was het een heel erg uitgebreide H. Mis. Wat heel anders was dan in Nederland, was dat groepjes jongeren toneelstukjes of gezangen hadden voorbereid voor moederdag, en deze opvoerden tijdens de H. Mis. Wij hadden natuurlijk ook iets speciaals voorbereid, namelijk ons eigen “combo”, zoals muziekgroepjes vaak genoemd worden. Met behulp van pater Kross konden we een aantal instrumenten bij elkaar sprokkelen, en zo konden we onze versie van Here I am Lord zingen met accordeon, gitaar, en orgelbegeleiding. Na afloop van de H. Mis kwamen we er achter dat de vrouw van de president achter ons zat in de kerk, dus die hadden we tenminste nog ontmoet voordat we weggingen.

Radio Katolica

Maar voordat we weggingen moesten we nog voor een live programma op de radio zorgen. We kwamen een kwartier te laat aan, maar dat maakte natuurlijk helemaal niemand iets uit, daar waren we ondertussen aan gewend geraakt in Suriname. De presentator was heel erg enthousiast en ook goed voorbereid, zo had hij de stukjes op JongKatholiek.nl allemaal gelezen. Daardoor konden we gewoon lekker enthousiast praten over wat we allemaal gedaan hadden en de drie kwartier (!) die we bij hem in de studio zaten gingen heel snel voorbij. Uiteindelijk hebben we zelfs Gado na wan bun Gado live op de radio gezongen. Dat was het enige liedje in sranatongo (Surinaams) dat we uit ons hoofd kenden. Voor iedereen die het gemist heeft, het werd opgenomen, en wordt waarschijnlijk in de loop van de week op www.radiokatolica.com gezet.

En toen weer naar huis

Nog even met z’n alle op de foto, naar de wc, koffers in de auto zetten en op weg naar het vliegtuig. Op het vliegveld hadden we twee uur vertraging. Deze tijd werd benut door nog even de laatste souvenirtjes te kopen, boeken uit te lezen en foto’s te maken. Om 19.00 uur Surinaamse tijd vlogen we weg uit Suriname, na een lange prachtige week waar we superveel hebben beleefd. Deze vakantie vergeten wij nooit meer.

09.53 uur Nederlandse tijd, kwamen wij aan in Nederland. Dit viel tegen, want het was echt koud. Met allemaal onze eigen verhalen gingen wij ieder onze eigen weg naar huis.

Door: Bernadette Heijkoop en Dominique Fuchs

Heel veel dank aan:

Mgr. De Bekker

Pater Kross

onze gastgezinnen

Kapelaan Remery

en allen die deze reis

tot een onvergetelijke ervaring maakten

Reisverslag Suriname van Marianne Heijkoop

Marianne: ‘God heel dichtbij in Suriname’

4 mei 2010 Door: redactie Jong Katholiek

Ook in Suriname schijnt niet altijd de zon, ontdekten de Leidse jongeren die vrijdag uit een regenachtig Nederland vertrokken voor een bezoek aan verre vrienden. Maar deze eerste indruk zullen ze inmiddels wel weer vergeten zijn. Uitbundige geloofsblijheid in de kerk, Hollandse stroopwafels in de supermarkt, schoolkinderen die trots hun bibliotheek laten zien… de groep uit Leiden is geland in Suriname! Marianne Heijkoop doet verslag van hun eerste belevenissen:

Stroopwafels

Synagoge

Feest om God te prijzen

Groepsfoto met links Marianne Heijkoop

Bieb met 30 boeken

Rijk in het geloof

Nu zitten we met zijn allen een spelletje te doen en gaan nog heerlijk genieten van het weer, de siësta en natuurlijke de lieve en de sociale mensen in Suriname!

WJD-avonturen overzee

Een blog van Marianne Heijkoop

4 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Stel… je loopt je slaapkamer binnen op zoek naar een schone pyjama, zodat je na het douchen meteen je bed in kunt duiken. Terwijl je de kastdeur opendoet hoor je zacht getrippel, je draait je om, kijkt naar beneden en voor je het goed en wel in de gaten hebt loopt daar een groen met gele hagedis langs de muur! AAAA, en nu?!?!

Je loopt naar de keuken, haalt een bruine mok uit de kast, vouwt een A4-tje dubbel en bedenkt dat je hem zo wel moet kunnen pakken. In je slaapkamer loop je voorzichtig naar de hagedis, terwijl deze vlug je kledingkast in loopt. Je doet de deur langzaam open en daar zie je hem met grote kraalogen naar je kijken, net of hij wil zeggen: “Ha, je durft me toch niet te pakken.”

Vluchtroute

Je mok haal je steeds dichterbij en je weet dat hij eigenlijk héél erg gelijk heeft, En net voordat je de stap durft te nemen, rent meneer de hagedis verder en verdwijnt in een gat onderin je kast. NEE! Je moet er iets opleggen, zodat hij niet zomaar naar buiten kan komen als jij heerlijk ligt te slapen. Bovenin pak je een boek en dat leg je op het gat, in de hoop dat het gat niet groter is dan het boek zelf. Snel doe je een schietgebedje: “God, alstublieft laat dat beestje niet ontsnappen als ik slaap!”

Blogs

Ja, dit kan je zomaar gebeuren als je in Suriname bent. En dat is voor Marianne Heijkoop (21) het geval! Donderdag 24 maart vertrok ze vanuit haar woonplaats Koudekerk aan den Rijn voor drie maanden naar Suriname. Wat ze daar beleeft, dan kun je vanaf nu volgen in haar blogs op Jongkatholiek.nl en VamosaMadrid.nl (de WJD-site van bisdom Rotterdam). Je bent zojuist in haar eerste blog beland. Lees gauw verder!

Via Leiden naar Madrid

“Als ik hier al bang voor ben, wat staat me dan de komende drie maanden te wachten?”, vraag ik me af. Donderdag op 24 maart ben ik het vliegtuig ingestapt om voor drie maanden in Suriname te gaan werken. De eerste week heb ik me vooral beziggehouden met de Wereldjongerendagen (WJD). Samen met mijn jongerengroep uit Leiden krijg ik in augustus namelijk een hele groep Surinamers op bezoek, om vervolgens samen met hen naar de Wereldjongerendagen te gaan. Nu moeten we zorgen dat alles geregeld wordt en wij de Surinamers goed kunnen ontvangen. Vanaf de tweede week zal ik gaan werken voor het bisdom in Paramaribo.

“Het komt wel”

De eerste week is inmiddels voorbij en ik moet zeggen, we zijn een stuk wijzer geworden! De vergadering vond meteen op vrijdag plaats. Wij van WJD Leiden hadden een hoop vragen en helaas konden ze ons nog weinig antwoord geven. Het liep allemaal nog niet zoals we hadden gehoopt. De Surinamers zijn allemaal een stukje gemakkelijker en je hoort de zin: “Het komt wel”, vaak genoeg. Maar nu moesten er echt stappen worden ondernomen. Afgelopen week hebben wij met de jongeren uit de stad gesproken, de leiders uitgelegd wat hun te wachten staat. Er is nu geregeld dat er verschillende sponsoracties lopen, zodat de jongeren uit het binnenland ook met ons naar Madrid kunnen gaan.

Het binnenland

Woensdag zijn wij naar het binnenland geweest om de 10 jongeren te ontmoeten. De natuur is daar prachtig! Je vindt daar veel groen en overal staan mooie, gekleurde bloemen en planten. Tussen de bomen door zie je soms een aantal houten huisjes, met in het midden een waslijn waaraan gekleurde hemdjes en broeken hangen. Als je er voorbijrijdt, zwaaien de kinderen je na, en ze lachen, spelen en doen tikkertje! Geen last van de warmte en je ziet de ouders ervan genieten! Heerlijk om zo een rust te hebben. Geen tv, telefoon of computer. Maar gewoon je gezin en wachten wat de volgende dag voor moois komt brengen.

Ontmoeting met de jongeren

We hebben de jongeren ontmoet en ze zien het helemaal zitten om mee te gaan naar de WJD! Ze hebben zich aangemeld en gaan er vanuit dat ze voor augustus hun geld bij elkaar hebben gesprokkeld. Dit zal helaas nog spannend worden, dus een extra gebedje kan nooit kwaad!

Geritsel in de slaapkamer

Als ik na een fijne dag heerlijk in bed lig en bijna in slaap val, hoor ik geritsel. Ik deins overeind en kijk of de hagedis een gaatje heeft gevonden om uit de kast te ontsnappen. Morgen toch maar even vragen wat zo’n beest doet!

Een paar fotootjes:

Marianne settelt in Suriname

12 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Marianne Heijkoop vertrok op 24 maart vanuit haar woonplaats Koudekerk aan den Rijn voor drie maanden naar Suriname. Op deze website kun je volgen wat ze daar beleeft. Nadat ze je de vorige keer deelgenoot maakte van een ongewenst bezoekje van een hagedis, neemt ze je deze keer mee naar de blauwe zusters en een conferentie die ’s ochtends om 8 uur ‘begint’.

Terwijl jij waarschijnlijk druk bezig bent met school, heel hard moet werken om geld op de toonbank te leggen of keihard aan het leren bent voor de komende examens en je bijna geen goed woord over je leraren kunt spreken vanwege de vele boeken die je moet leren, zit ik alweer twee weken in Suriname van het mooie weer, de siësta en de lieve mensen te genieten. Heer-lijk! En het Surinaams gaat mij ook beter af. Ik kom er namelijk achter dat het zinnetje: “ach, het komt wel” steeds vaker in mijn hoofd opkomt.

Blauwe zusters

Afgelopen week ben ik begonnen bij de blauwe zusters (officieel de ‘Dienaressen van de Heer en de Maagd van Matará’, red.). Ik ga hen in de komende maanden twee dagen per week helpen. 120 kinderen komen elke zaterdag op bezoek om te spelen, naar catechese te luisteren en stroop (siroop) te drinken. Op woensdag krijgen ze huiswerkbegeleiding. De kinderen vermaken zich uitstekend en hebben het liefste dat de zusters elke dag de deur voor hen open zetten. Ze hebben zelfs zo vaak op de deurbel gedrukt, dat de bel eraf viel!

Soort Katholieke Jongerendag?

’s Middags, zittend achter een bord met rijst, kwam ter sprake dat er zondag een conferentie is. De jongeren dachten erover om er heen te gaan. Ik vroeg wat ik me bij een conferentie moest voorstellen en één van de jongeren zei ”een beetje bidden, luisteren naar een spreker en aan het einde van de dag een H. Mis met bisschop De Bekker”. Hmm… een soort Katholieke Jongerendag, dacht bij mezelf.

Conferentie

De volgende morgen was ik om 8.00 uur bij de conferentie. Ik zette mijn fiets op slot (alhoewel dat vast niet nodig was geweest, want niemand zit te wachten op een uit elkaar vallende barrel, ben namelijk mijn achterlicht al verloren) en liep naar binnen. De zaal was nauwelijks gevuld en er waren weinig jongeren te bekennen. Ik zocht een mooi plekje en ben een rij ingegaan waar al een oudere mevrouw zat. Het was een echte surinaamse vrouw, donker getint, zwart opgestoken haar een brede glimlach op haar gezicht. Twee stoelen ben ik van haar af gaan zitten en ik wachtte rustig af.

Bijbel

Om 10.00 uur (het ‘begon’ om 8.00 uur!) stroomde de zaal vol. Een spreker, een kleine jongeman van een jaar of dertig, kwam het podium op. Hij had meteen mijn aandacht door de vraag waarmee hij opende: “Durf jij met je Bijbel over straat?” Terwijl ik over die vraag nadacht sprak de spreker verder. De vrouw naast mij kwam een stukje dichterbij zitten. “Wat een goede spreker hè”? “Nou” zei ik, “zeker!” Ik was alleen niet verder gekomen dan de eerste zin, dacht ik bij mezelf. Want zou ik die Bijbel nou meenemen? Een groot, dik boek; hartstikke zwaar. Maar God heeft gezegd dat we Zijn woord moeten verkondigen, dus waarom niet? Misschien kom ik wel iemand in de trein tegen met vragen over het geloof, kan ik mooi mijn Bijbel gebruiken!

Fietsenmaker

Terwijl ik ’s avonds achter een glas sinas en een bordje bojo zit, denk ik vast vooruit. Volgende week is er een jongerenmis voor de Wereldjongerendagen en eigenlijk moet ik ook naar de fietsenmaker. Ach, dat komt wel!

Ps. Mijn vriendje “de hagedis” heb ik gelukkig niet meer gezien. Ik ga er maar vanuit dat God mijn gebed heeft verhoord 🙂

Marianne verkoopt popcorn en bakabana voor de WJD

19 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Ze werkt voor bisdom Paramaribo en helpt de Blauwe Zusters bij hun kinderwerk. Verder heeft ze de unieke kans om de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen mee te maken. Marianne blogt op deze website wekelijks over haar belevenissen. Deze keer: een onwelkome verstoring van haar nachtrust!

Piéééééép!! Piééééhiééép… “Wees stil, ik wil slapen!” denk ik bij mezelf. Voor als je wilt weten wat dat gepiep is… Het is mijn Surinaamse toilet. Ik werd wakker, omdat ik moest plassen. Nu lig ik weer in mijn bed maar de hele tijd hoor je ‘Piéééép, piééééhiéééép’. Heel vervelend! Je denkt nu vast: heb je dat dan niet eerder gehoord in de afgelopen weken? Nee, want ik ben verhuisd.

Geen luxe

Ik zit nu in een soort vakantiehuisje met een bed, bureau, douche en toilet. Er staan ook twee hele mooie, bruine, oude kasten waar ik netjes mijn kleding in kan leggen. Tenminste… als ik ergens de sleutel had kunnen vinden! Maar die is nergens te bekennen. Er is geen tv, radio en geen internet. Al deze luxe is voor mij zo gewoon dat ik die nu mis. Nu sta ik er even bij stil dat dit niet zo normaal is. Thanx God! Pff, maar dit wordt wel een echte uitdaging.

Zoekactie

Al twee weken was het bekend dat ik voor een maand een andere slaapplek nodig had. Twee weken lang was het de bedoeling dat er gezocht werd. Natuurlijk heb ik dat een paar keer aangekaart, zodat er werd gezocht, want ik leer de Surinamers steeds een beetje beter kennen.

Een nieuwe plek

Op dag van vertrek (!) hoorde ik waar ik kon slapen. Ik pakte mijn spullen en werd weggebracht naar het huis. Bij het huis aangekomen was daar niemand! Alleen een bruine hond die blaffend tegen mij aansprong, dat is niet echt mijn ding! Nou, hup, mijn spullen maar weer in de achterbak. We reden terug en ik mocht de nacht doorbrengen bij de buren van het huis waar ik eerst sliep. Echt heel fijn. De volgende dag werd ik gebracht naar mijn huisje, zonder mijn spullen, want deze kwamen een kwartier later.

Popcorn en bakabana

Terwijl ik op mijn bed ging liggen (ik moest natuurlijk even voelen hoe hij ligt) dacht ik aan afgelopen zondag. Het was een jongerenmis, maar toen ik daar kwam kreeg het als naam een jeugddienst. En dat was het deze keer echt… De hele kerk zat vol met ouders, kinderen, tieners en jongeren. Na de dienst hebben de jongeren een sponsoractie gehouden voor de Wereldjongerendagen. Ze hebben hun handen uit de mouwen gestoken en bakabana, casavesoep en popcorn verkocht. Er waren koekjes, patat en kroketten om te kopen, zodat ze meteen een goede middaglunch hadden gehad. Ook ik heb de handen uit mijn mouwen gestoken en het eten verkocht. Ik wist alleen niet precies welk eten wat was, maar door een beetje hulp en de geduldige mensen, ging het prima!

Hollandse pot

Een aantal jongeren vroeg wat ik de komende drie maanden in Suriname doe. Ik vertelde dat ik bij het bisdom werk en de blauwe zusters help. Ook hadden de jongeren wat vragen over de Wereldjongerendagen en hun voorprogramma in Nederland. Hoe zit dat precies met eten? (Dat is heel belangrijk hier). Ik zei: “Het eten zal minder pittig zijn en natuurlijk eten wij Nederlanders gekookte aardappelen”. Hun reactie: “We nemen wel een aantal kruiden mee, om het eten op smaak te maken”.

Slapen

Ik luister naar het gepiep… Het is nog steeds hoorbaar maar gelukkig wat zachter. Langzaam aan wordt het gepiep minder en eindelijk stopt het! Ik kan slapen, heerlijk! Geen mug, gepiep of vogel die mij wakker kan houden. Welterusten!

Marianne beleeft een wel heel vurige Pasen

28 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Dat geeft haar de unieke kans om mee te werken aan de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen. Marianne belandt van de ene in de andere bijzondere belevenis. Deze keer: een vurige Paaswake!

Het is 21.30 uur en ik zit achterin de kerk. De paasnacht is aangebroken. Als ik om me heen kijk zie ik vrouwen met mooie, lange, gekleurde jurken en mannen netjes in pak meezingen met het lied: “De Heer is waarlijk opgestaan, alleluja”. Iedereen houdt een brandende kaars vast. Ook ik. Straks worden er 15 (!) mensen gedoopt.

Terugblik

Maar eerst even een terugblik op de afgelopen week. Palmzondag is ook hier groot gevierd bij de jongeren. De vrijdag ervoor hadden we een jongerenmis in de Kathedraal en vanuit bijna elke parochie was er tijd gemaakt om een stukje, dans of lied in te studeren. Aan het einde van de H. Mis werden er drank en koekjes verkocht. Natuurlijk gaat het geld naar de Wereldjongerendagen. Iedereen is al druk bezig met het zoeken naar een matje en een slaapzak.

Nacht zonder slaap

Witte Donderdag heb ik bij de blauwe zusters gevierd. Om 18.57 uur kwam ik de kerk binnen en iedereen was wit gekleed. Daar zat ik dan met mijn gekleurde blouse. Na de H. mis was er een aanbidding tot 6.00 uur. Het was een lange nacht, maar ik ben niet in slaap gevallen. Alhoewel, ik moet zeggen dat me bij de kruisweg een paar staties zijn ontgaan. We waren met z’n twintigen en we hebben Jezus bijgestaan tijdens zijn laatste nacht op de olijfberg.

Winkels dicht

Goede Vrijdag was kort maar krachtig. Heb een gat in de dag geslapen en vier boterhammen op. Als dat geen vasten is! Ben op tijd naar bed gegaan en zodra ik mijn kussen voelde, sliep ik als een roos. Het viel mij op dat alle winkels dicht waren. Hier in Suriname is Goede Vrijdag een vrije dag. Er waren weinig mensen op straat. Het leek wel of iedereen zich even terugtrok om stil te staan bij wat Jezus voor ons heeft gedaan.

Vurige Paaswake

En nu is het Stille Zaterdag. Ik zit in de kerk en mijn kaars brandt nog steeds. 15 dopelingen lopen naar voren en omstebeurt worden ze naar het altaar geroepen om gedoopt te worden. Met grote ogen volg ik alles en ik wil niets missen. Totaal onverwacht stoot de zuster mij aan. Terwijl ik langzaam mijn hoofd naar haar toe draai zie ik een grote vlam. Mijn kaars is tegen het papier aangekomen en het papier staat in brand!

Reddingsactie

Een moment blijf ik zitten en de zuster probeert het vuur uit te blazen. Natuurlijk helpt dit voor geen meter. Ik sta op en met mijn arm ver naar voren loop ik als een speer naar buiten. Alle mensen kijken me verschrikt na. Om me heen hoor ik: oooooo en aaaaaa… Als ik buiten ben helpt de wind mij een beetje en blaast het vuur langzaam uit. Ik gooi de kaars op te grond en begin er voor de zekerheid op te stampen. Als ik weer binnenkom en ik naast de zuster plaatsneem, zie ik dat haar schouders op en neer gaan. Ze heeft de slappe lach en kan niet meer ophouden.

Het is 2.30 uur en de dopelingen zijn gedoopt, we hebben heerlijk gegeten en ik lig in bed. Morgen is het weer vroeg dag en zal ik Pasen gaan vieren in Suriname.

Zalig Pasen!

Een teleurstellende visvangst in Suriname

4 mei 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Dat geeft haar de unieke kans om mee te werken aan de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen. Maar ze maakt ook allerlei andere dingen mee. Deze keer: op de fiets door Suriname, een exotische wandelmars en een teleurstellende visvangst.

Stel… je stapt in Suriname op de fiets en je rijdt aan de linkerkant op zoek naar een adres waar je hebt afgesproken. Om je heen hoor je getoeter. Mensen in auto’s razen voorbij en kijken je na met een blik alsof je gek bent. Als je per ongeluk een beetje slingert komt er een auto langzaam naast je rijden en roept de bestuurder met een surinaams accent: “Fietsen is gevaarlijk hoor!” Als een echte Hollander fiets je overal naar toe? Je fiets is een soort vriend van je geworden, zonder hem kom je nergens.

Middelpunt

Zo ook afgelopen vrijdag stapte ik weer op mijn fiets nadat ik eerst op mijn kaart de route had uitgestippeld. Omdat ik zeker wilde weten dat ik niet de verkeerde straat in zou slaan had ik de makkelijkste route gekozen, maar zeker niet de snelste. Na een halfuur fietsen kwam ik op de juiste bestemming aan. Totaal verrast werd ik verwelkomd en mijn fiets was even het middelpunt. Grondig werd hij bekeken alsof mijn fiets een grote, mooie auto was.

Surinaamse vierdaagse

We zijn die avond naar de wandelmars gegaan. De Surinamers hebben dit een klein beetje overgenomen van de Nederlandse vierdaagse. Maar wat een feest is dit! Het lijkt wel carnaval. Mensen zijn gekleed in surinaamse kleding, dansen op de muziek, en lopen op hun slippertjes 20 km – en dat vier dagen lang. Check de foto’s voor de sfeer:).

Vissen onder de brug

En dan nu is het zondag. Ik zit op een stukje hout onder de brug te vissen en te wachten, totdat er eindelijk een visje aan mijn haak zit. Het schiet niet op. Ik beweeg niet teveel, want boven mij hangt een nest vol wespen en een aantal vleermuizen hangen rustig te wachten totdat het donker wordt. Ik doe net of de vleermuizen er niet zitten en ik vis rustig door, wel met zo weinig mogelijk geluid, zodat de beestjes niet schrikken en tierend rond gaan vliegen.

Koeienvlaaien

Na een tijdje besluiten mijn medevissers en ik naar “Betsie” te gaan. Dat is een koe in een weiland waar middenin een plas ligt en je goed kunt vissen. We pakken de spullen bij elkaar en rijden er naartoe. Het begint te regenen. We rennen de koeienstal in om even bij het melken te kijken totdat het droog wordt. Na 20 minuten miezert het nog een beetje, maar we laten ons niet kennen. We stappen het weiland in en lopen met grote stappen over de koeienvlaaien heen naar de plas. En daar sta ik weer. Te vissen en te wachten totdat ik kan laten zien dat Hollanders ook kunnen vissen.

Toch nog?

Rustig kijk ik naar mijn dobber en terwijl de regen nog steeds in het water valt, begint mijn dobber te bewegen. Langzaam gaat hij onder… ik trek mijn hengel omhoog en kijk of er vis aan zit. Helaas, te vroeg en – volgens een van mijn medevissers Otie – te langzaam omhoog gehaald. Het begint weer hard te regenen. Ik stop ermee!

Weer thuis

Moe en met een verbrande neus loop ik aan het einde van de dag naar mijn huisje. Mijn fiets staat er nog en die zal ik morgen weer gaan gebruiken. Helaas heb ik geen vis gevangen, maar ik vlieg niet eerder naar Nederland voordat ik er eentje aan de haak heb geslagen!

Aan het vissen

De wandelmars

Net carnaval

Marianne staat voor grote en kleine uitdagingen…

10 mei 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Het is een lange, vermoeiende en warme, maar regenachtige dag geweest. Ik was in Batavia, waar de zalige Peerke Donders 20 jaar melaatsen verzorgde. Terwijl ik langzaam naar mijn huisje loop, verlang ik naar een goed boek en een lekkere zak chips.

Dit is de wekelijkse blog van Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn. Ze verblijft op dit moment in Suriname en dat geeft haar de unieke kans om mee te werken aan de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen. Maar dat is niet het enige wat uitdagingen met zich meebrengt… Lees gauw verder.

Ik stop mijn sleutel in het slot, draai hem op en loop naar binnen. Snel doe ik alle ramen open, zodat de frisse wind naar binnen waait. Mijn klamboe hang ik alvast zorgvuldig over mijn bed en ik moet glimlachen om het idee dat kleine meisjes zich een prinsesje zouden voelen als ze mogen slapen in een hemelbed.

Het is geel met bruin en…

Nog één stukje van de klamboe stop ik goed onder mijn bed, zodat de muggen geen gaatje kunnen vinden om zich ergens doorheen te wringen. Ik kijk of het allemaal goed zit. Plotseling valt mijn oog op iets bruins, wat erg opvalt op mijn witte klamboe. Nog eens kijk ik en mijn hart klopt in mijn keel. Het is een beest… Een vies, geel met bruin beest!

Gebed

Ik draai me om en op mijn groene badhanddoek zit er nog één. Bzzz, er vliegt er eentje langs mijn neus en roerloos gaat hij op de muur zitten. Aaaa, het liefst ren ik naar buiten. Dat kan niet. Ik moet een oplossing vinden. ‘God, U heeft alle dieren zo mooi geschapen en U zag dat het goed was,’ bid ik (zie Gen. 1:25, red.). ‘Maar kunnen deze beesten alsjeblieft in een ander huisje gaan wonen?!’

Wereldjongerendagen

Op zoek naar iets wat mij gaat redden pak ik een stoel en ga er zo bij zitten dat ik de drie beesten in de gaten kan houden. Terwijl ik ze geen seconde uit het oog verlies, dwalen mijn gedachten af naar een gesprek dat ik had met Meredith (23). Zij gaat aankomende zomer samen met andere Surinaamse jongeren mee naar de Wereldjongerendagen in Madrid. Had ze er zin? “Zeker”, zei Meredith. “Ik heb zin om mijn geloof een oppepper te geven, te voelen dat God goed is en te zien dat God overal in ieder mens en ding zit. In Keulen heb ik het naar mijn zin gehad, maar heb ik mijn doel niet kunnen bereiken, omdat ik zoveel nieuwe dingen heb geleerd. Nu heb ik gezegd, dat ik alles in Gods handen leg en Hij me zal sturen waar ik moet zijn.”

Geld

Meredith vertelde me ook dat het nog spannend wordt voor sommige Surinaamse jongeren of ze mee kunnen. Eind mei moet er worden betaald, maar de meeste hebben het geld nog niet bij elkaar. “Als God het wil ben ik er aankomende zomer bij!” aldus Meredith. Ik wou dat ik wat voor deze jongeren kon doen. Er zullen jongeren zijn die misschien naar de WJD moeten, maar eigenlijk niet zoveel zin hebben. Helaas zijn er ook jongeren die niet kunnen, maar wel heel graag willen. Hiervoor moeten we bidden, zodat God de juiste mensen naar Madrid kan sturen.

Beestjes

Ondertussen houd ik “mijn drie nieuwe vrienden” in de gaten. Het wordt tijd voor actie. Naast mij zie ik mijn broodtrommel liggen, van die middag in Batavia. Ik gooi de kruimels van mijn boterhammen met kaas in de prul en verzamel al mijn moed bij elkaar. Voorzichtig loop ik naar het beest toe dat op mijn handdoek zit. Met de deksel schuif ik het beestje zo in mijn broodtrommel. Ik ren door mijn huis naar buiten (het zijn maar drie stappen) en gooi het beest het gras in. Dit was een makkie. Nog twee te gaan.

Als ik eindelijk in mijn bed lig en “mijn nieuwe vrienden” buiten zijn, gaan mijn ogen naar het goede boek en die lekkere zak chips. Morgen, morgen ga ik het er van nemen!

Hier nog een foto van Batavia:

Een dagje bij de blauwe zusters

18 mei 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn verblijft 3 maanden in Suriname. Naast dat ze daar helpt bij de Surinaamse voorbereidingen voor de Wereldjongerendagen, werkt ze iedere week mee met de blauwe zusters, die kinderen elke woensdag huiswerkbegeleiding geven. Een dagje uit het leven van Marianne.

Zo, daar zit ik dan. Op mijn bed, naar mijn koffers te staren. Ze staan bomvol en ingepakt in de hoek van de kamer te wachten om morgen weer een nieuwe plekje te krijgen. Ik ga weg uit mijn kleine, knusse huisje.

Gewenning

Het was een gewoonte geworden om een paar honderd meter te lopen voor een flesje water uit de koelkast. En een sport had ik ervan gemaakt om zo kort mogelijk onder de koude douche te staan, omdat anders mijn badkamer blank stond. En die piep in de wc (zie Mariannes blog van 19 april, red.) hoorde ik ’s nachts niet meer, met dank aan de oordopjes van mijn mp3-speler.

Aan het werk

Maar voordat de koffers een ander plekje krijgen ga ik vandaag eerst naar de blauwe zusters om kinderen te helpen met huiswerk. Dat doe ik normaal elke week, maar voor deze maand is dit nu de laatste keer. De zusters gaan namelijk twee weken op retraite. Phoe, vijf dagen niets zeggen en alleen met God bezig zijn. Tof als dit lukt!

Met twee blauwe zusters in Batavia

Bij de zusters

Om 13.00 uur staan de kinderen al op de deur te kloppen in de hoop dat ze twee uur eerder mogen komen. De zuster staat ze te woord en zegt dat we pas om 15.00 uur beginnen. “We komen om 14.00 uur, zuster,” roept een meisje met felgekleurde kralen in het haar. “Nee, om 15.00 uur kunnen jullie komen, want dan hebben we tijd om jullie te helpen met het huiswerk,” zegt de zuster met een grote lach op haar gezicht. De kinderen geven haar een dikke brasa en verdwijnen huppelend naar de weg om twee uur later weer terug te keren.

Betrapt…

Klop, klop! De kinderen staan klaar om alle schriften, potloden en boeken mee te nemen naar de warme, kleine ruimte waar ze huiswerkbegeleiding krijgen. We zien de ogen van de kinderen groot worden als ze zien dat ze 100 keersommen moeten maken. Als de kinderen zitten, zie ik bij één tafel langzaam een cel (mobiel) tevoorschijn komen en de sommen worden gemaakt. Ondertussen houden de bruine ogen van de grote meid die de mobiel vastheeft de zuster goed in de gaten, zodat de zuster niets merkt. Helaas voor haar heb ik het wel gezien. Ik loop naar haar toe en zie haar cel net verdwijnen onder tafel. “Lukt het?”, vraag ik. Ze weet dat ik het heb gezien en met een onschuldig gezicht stopt ze haar cel in haar grote, blauwe tas.

Een hele klus

Terug op de plek waar ik twee kinderen de kleuren rood, geel, groen en blauw leer, houd ik ondertussen alle kinderen in de gaten. De zuster helpt de jongens met de moeilijke sommen en Danielle (27) is bezig om de werkwoorden in de hoofden van de meiden te prenten. Doordat de kinderen vaak op straat leven en ze daar Surinaams praten, vinden ze het moeilijk om zich verstaanbaar te maken, dus dat is nog een hele klus.

Fijn vooruitzicht

’s Avonds als ik na een lange dag weer in mijn kamer zit, kijk ik weer naar mijn koffers. Op zich wel een fijn vooruitzicht om morgen weer lekker onder de warme douche te staan en de koelkast in hetzelfde huis te hebben. En geen zere oren meer, omdat de oordopjes van mijn mp3-speler dan ’s nachts niet meer in mijn oor zitten, maar op mijn bureau liggen. Wat zal ik heerlijk slapen!

Uitzicht vanuit mijn ouder kamer

Mooi plaatje uit de omgeving

Another rainy day

9 juni 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Regen, regen, en nog eens regen. In Madrid zal ze er straks waarschijnlijk nog eens naar terug verlangen. Maar nu is het zonnetje toch ook wel fijn! Marianne Heijkoop verblijft 3 maanden in Suriname en doet op deze site verslag van haar belevenissen.

Heer-lijk dat regenseizoen hier… De straten lopen onder water, de auto’s razen met een sneltreinvaart voorbij en als enige vervoersmiddel heb ik een fiets. Met een kleine blauw-wit gestreepte paraplu probeer ik de regen tegen te houden, om vandaag nog een beetje droog bij het bisdom aan te komen. Terwijl ik de plassen probeer te ontwijken raast er een auto voorbij. De spetters vliegen me om de oren. Heel fijn.

WJD-avond

Vol medelijden word ik aangekeken als ik met mijn natte spijkerbroek het bisdom binnen stap. Als ik achter mijn laptop ga zitten denk ik terug aan gisterenavond. Er was weer een gezellige WJD-avond. De jongeren zijn druk bezig met met het instuderen van leuke stukjes om de Surinaamse cultuur in Nederland te laten zien.

Autoalarm?

Ik denk ook aan mijn thuiskomst na de WJD-avond. Ik besloot nog wat te eten voordat ik mijn heerlijke bedje in zou stappen. Ik pakte een bord uit de kast, schepte wat rijst op en met mijn vork zocht ik een lekker stukje vlees uit. Rustig ging ik aan tafel zitten en begon te eten. Nadat mijn bord leeg was, stond ik op. Ik zette een stap en plotseling: “Woeiwoeiwoei, woeiwoeiwoei!”. Niet echt erbij nadenkend liep ik door. Vast een auto-alarm.

Of…

Terwijl ik rustig mijn bord, mes en vork afwaste, bleef het ge’woei’ maar doorgaan. Pas toen ik mijn bord schoon en wel in de kast zette stopte eindelijk het geluid. Opeens stond de vrouw des huizes beneden aan de trap. Terwijl ik haar aankeek schoot mij opeens te binnen dat het geluid wel eens het alarm van het huis kon zijn! En ja hoor, ze had het alarm al aangezet, omdat ze dacht dat ik al lekker lag te slapen…

Misdienarendag

Nu zit ik op mijn werk. Nog steeds met een natte spijkerbroek. Afgelopen zaterdag was het ook zo’n regenachtige dag. Het was misdienarendag. Alle misdienaren van heel Suriname waren uitgenodigd om deze dag bij te wonen. De jongste kinderen hadden een ochtend vol met spelletjes en de oudere hadden een wandeltocht door de stad. Na een gezellige ochtend en een uitloop van anderhalf uur, zaten we als afsluiting in de kerk met z’n alle de H. Mis bij te wonen. Pater Kenneth sprak: “Misdienaar ben je niet alleen in de kerk, ook als je buiten loopt dan zal iedereen je herkennen als misdienaar. Mensen onthouden gezichten. Als je één keer misdienaar bent geweest dan zullen de mensen je op straat zien als die ene misdienaar”.

Na mijn terugblik ga ik maar gauw aan het werk. Nou maar hopen dat mijn paraplu vanmiddag in mijn tas mag blijven zitten, omdat het zonnetje schijnt!

Marianne is betrokken bij het WJD-reisinitiatief ‘WJD Leiden’, georganiseerd door een groep jongeren uit Leiden. In de dagen voor de WJD organiseren deze jongeren in hun stad een voorprogramma, waaraan ook Surinamers mee zullen doen. Op 8 augustus sluit de hele groep zich aan bij de reis van bisdom Rotterdam naar Madrid.

Misdienarendag

Pinksteren in Suriname

17 juni 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Marianne was even bang dat Pinksteren onopgemerkt voorbij zou gaan in Suriname. Dat blijkt toch anders te lopen dan ze dacht. Het begint met een koude nacht en een vroege ochtend. Een prachtig begin voor een … tocht over de rivier! Je leest het in weer een nieuwe blog van Marianne Heijkoop uit Koudekerk aan den Rijn.

’s Morgens om 8.00 uur, na een korte, koude nacht in Suriname loop ik naar het balkon om even te genieten van het uitzicht. Het is prachtig! Wit zand, hoge groene bomen, houten hutjes en in het midden water waar je kunt zwemmen, vissen en varen. Het lijkt wel vakantie. In één van de hutjes zit een groepje mensen met elkaar te praten. Waar ze het over hebben kan ik niet verstaan, maar ik hoor ze lachen.

Vandaag

Nadat ik mijn tanden heb gepoetst en een trui heb aangetrokken loop ik naar beneden. Ik ga zitten tussen het groepje mensen dat ik die morgen heb geobserveerd. Als sinds ik in Suriname ben trek ik met ze op. Sommigen van hen gaan ook naar de Wereldjongerendagen. Omdat ik hier nog maar twee weken ben, willen we zoveel mogelijk nog doen. Vandaag gaan we varen.

Een koude nacht

De vraag kwam snel: “Heb je goed geslapen?” Waarschijnlijk zagen ze aan mijn gezicht dat dit niet zo was. “Hmm, een beetje. Ik vond het erg koud!” Na die mededeling werd ik meteen als koppig verklaard, want waarom had ik geen deken gevraagd?

Tja, je gaat toch niet midden in de nacht naar buiten om iemand wakker te maken en een deken te vragen? Nu zeggen ze wel dat ik het had moeten vragen, maar ik weet zeker dat, als ik het had gedaan ze echt niet zo blij waren geweest om mij die nacht te zien.

Zo mooi!

Na een dikke discussie over mijn koppigheid, een kop thee en een boterham met chocopasta gaan we varen. Met zijn zessen verdelen we ons in twee boten. Sabrina (28) en ik laten ons varen over de rivieren door de mooie natuur. Genietend kijk ik om me heen. God heeft alles zo mooi geschapen! Op de zevende dag (zie Genesis 2:2-3, red.) genoot Hij van al zijn werk. Nu ik hier in een bootje zit, terwijl de mannen hard roeien, mag ik ook genieten van de natuur. Ik dank God dat Hij al dit moois aan ons heeft gegeven!

Pinksteren

Ik zit in de auto. We gaan weer naar de stad. Ik doe mijn ogen dicht en denk aan thuis. In Nederland wordt Pinksteren veel groter gevierd. Als ik nu thuis zou zijn dan was de dag al voorbij. We zouden er een feestdag van hebben gemaakt. Eerst thuis na de kerk koffie drinken en appeltaart eten en daarna naar oma om haar een Zalig Pinksteren te wensen.

Heilige Geest

Vanmorgen vroeg had ik niet echt het idee dat het Pinksteren was. Maar nu ik in de auto zit en terugdenk aan deze mooie dag, bedenk ik dat de Heilige Geest mij aan het einde van de morgen het gevoel heeft gegeven om zo te genieten van de natuur!

Morgen

We wandelen nog even door de stad. Langzaam aan wordt het donker en hoe later het wordt, hoe meer krekels je hoort. Morgen is het tweede Pinksterdag. Dat is hier gewoon een werkdag, maar ik neem nog lekker een dagje vrij.

En nu eerst nog even genieten van de geluiden in de natuur.

Zalig Pinksteren!

Pannenkoeken met een bolletje zorgen

23 juni 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Moet ik nu denken aan de bonte avond, of aan die berg pannenkoeken? Of aan de bonte avond, of… Met een aantal zorgen en mooie gedachtes staat Marianne achter het fornuis. Marianne Heijkoop verblijft 3 maanden in Suriname en doet op deze site verslag van haar belevenissen.

Allerlei vragen schieten door mijn hoofd…. Moet ik misschien voor extra eten zorgen, want straks komen er meer mensen dan verwacht? Of misschien zijn er juist heel weinig, straks zit ik alleen op de voorste rij met een paar mensen en de rest van de stoelen zijn leeg, wat moet ik dan doen? Stel je voor, straks komt de MC niet opdagen, waar haal ik dan opeens de juiste mensen vandaan? Enne, wat nou, als het geluid het opeens niet meer doet? Ik kan niet maken, om de artiesten zo hard te laten zingen.

Rust?

Aan dit allemaal denk ik, terwijl ik heerlijke pannenkoeken aan het bakken ben. Volgens mijn mede-pannenkoekenbakker Otie, moet dit juist een heel rustgevend moment zijn. Even helemaal nergens aan denken maar gewoon het beslag roeren, de pannenkoeken bakken en dan op het juiste moment de pannenkoek omdraaien. Nou om eerlijk te zijn, vind ik het niet rustgevend. Het is meer een drukte in mijn hoofd.

Bonte avond

Ja, aanstaande vrijdag is de bonte avond. Ik ben benieuwd! Zoals iedereen weet houden de Surinamers van dansen en zingen dus zal het zeker een geslaagde avond worden. Om alvast een voorproefje te krijgen, hadden we afgelopen maandag de generale repetitie. Zo, er zaten goede optredens tussen! Jongeren die mooi kunnen dansen, meiden die goed kunnen zingen en de cultuur van Suriname werd uitgebeeld in een dramaspel. En dit zijn er nog maar een paar. Ja, we mogen aankomende vrijdag genieten van de talenten die God ons heeft gegeven!

Flink oefenen

Maar nu eerst de pannenkoeken. Ik giet met een blauwe beker, het beslag in de koekenpan. Langzaam aan wordt het beslag een pannenkoek. Terwijl ik er naar aan het kijken ben, denk ik terug aan afgelopen zondagavond. Deze avond (voor de generale) werd gebruikt om hard te oefenen voor de bonte avond. Ik heb mooie stukken gezien van dans, drama en zang. Als de Surinamers tijdens de Wereldjongerendagen aankomende zomer in Leiden zijn, zullen ze deze stukken ook laten zien. Ik weet zeker dat de jongeren versteld zullen staan.

Rust!

De pannenkoek die ik aan het bakken ben, wordt al mooi bruin. Het ziet er goed uit. Straks gaan we lekker een pannenkoek met ijs eten. De Surinamers hier, geloven niet dat het lekker is. Nou, straks willen ze niet anders!

Ik zit op de bank. Er ligt een heerlijke pannenkoek met aardbeienijs op mijn bord. Even niet aan de bonte avond denken maar gewoon lekker van de pannenkoek genieten.

Hieronder de poster van de bonte avond

WEER OP NEDERLANDSE BODEM

30 juni Door: redactie Jong Katholiek

Na dik 3 maanden heeft Marianne haar voeten weer in de Nederlandse klei gezet. Ook deze week kun je weer haar blog hier lezen. Deze week vertelt ze hoe de bonte avond is geweest en over haar laatste weekendje in Suriname.

Langzaam schuiven de hoge, lange deuren van Schiphol open. Ik kom van links dus de mensen van rechts zie ik als eerste. Geen bekende. Door de deur loop ik de aankomsthal binnen. Mijn ogen gaan zoekend over de mensen. Daar staan ze…

Mijn vader en moeder, Bernadette (19) mijn zusje staat met een geel blaadje: ‘Zus, hier zo zus’ en mijn broer Tony (26) is er ook. Naast hem staat Oom Jan. Allemaal staan ze te wachten totdat ik door die hoge, lange deuren kom. Er verschijnt een lach op mijn gezicht en de tranen glinsteren in mijn ogen. Als eerste geef ik mijn moeder een dikke knuffel en dan volgt de rest. Wat ben ik blij dat ik weer thuis ben 🙂

Mixed feelings

Maar dubbel is het wel. Nu sta ik met een glimlach mijn familie te begroeten. Maar in Suriname gaf ik met een raar gevoel iedereen een afscheidsknuffel. Niet wetende wanneer ik sommige weer zou zien. Gelukkig zijn volgende maand de Wereldjongerendagen waar sommige Surinamers aanwezig zijn. Maar helaas niet allemaal.

Wat ga ik al die mensen missen. Geen vissen meer vangen (ik had er trouwens al geen gevangen), geen hele lange fietstochten, het voeren van discussies zijn voorbij en niet meer koken in de Surinaamse keuken.

De bonte avond

Jaja, het is echt voorbij! Afgelopen vrijdag, stond ik er nog niet helemaal bij stil. De organisatie draaide overuren om van deze avond en geweldige avond te maken: de bonte avond. Alles was geregeld! Eten stond in overvloed in de keuken, de muziek was goed hard, de zaal zat aardig vol en de MC’s waren op tijd!

Alle WJD-gangers hebben deze avond keihard gewerkt. De optredens waren super en de MC’s hadden het publiek in hun hand.

Rond middernacht reden de mensen naar huis. In de zaal werd nog druk gedanst, sommige met een Barra in de hand. De avond werd op zijn Surinaams afgesloten.

De laatste dagen

Toen op zaterdag mijn koffer gepakt en op zondag zwemmen. Aan het eind van het weekend zaten we vermoeid in de auto. Ach, laten we ook nog even naar de film gaan. Dus daar gingen we, met zijn allen naar de film: Kungfu Panda 2. Haha, dat is echt een leuke film! Onderweg naar huis zeiden ze: “Marianne, ik was vandaag even vergeten dat je vanavond naar huis gaat”.

Nu ben ik in Nederland. Ik lig heerlijk op mijn eigen bedje in mijn eigen kamer. Ik kan niet stoppen met foto’s kijken.

God heeft mij een geweldige tijd en een fantastische familie gegeven. Ik ga ze missen, ze zijn echt tof!

Surinamereis 2010

WJD Leiden meets Suriname!

30 april tot 9 mei 2010

“Seek peace with all people, and the holiness without which no one can ever see the Lord”. (Hebrews 12,14)

Leidse WJD-gangers bezoeken Surinaamse vrienden

3 mei 2010 Door: redactie Jong Katholiek Terwijl jij vrijdag tussen de buien door Koninginnedag vierde, stak een Hollands vliegtuig zijn neus boven het wolkendek uit om acht Leidse jongeren en een Kapelaan naar Suriname te brengen. De Leidenaren zijn daar op uitnodiging van een groep Surinaamse jongeren en bisschop De Bekker, de bisschop van bisdom Paramaribo. Hoe is dit bijzondere bezoek tot stand gekomen? Dominique Fuchs, een van de deelnemers, vertelt er meer over:

Planning? Planning!

Door Dominique Fuchs

Privacyverklaring

Op ‘familiebezoek’ in Rome

Leidse jongeren bidden voor de Wereldjongerendagen

4 februari 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Een lange donkere straat in Rome met hoge Italiaanse huizen in de kleuren geel en blauw met op de grond confetti, wijst ons de weg naar een restaurant waar we zullen gaan eten. We lopen een heuvel op en boven zien we het licht van de Sint Pieterskerk. Het eerste wat in ons opkomt… WAUW, wat zijn wij dicht bij de paus!

Van donderdag 27 tot zondag 30 januari was Marianne Heijkoop (21) uit Koudekerk aan den Rijn samen met de kerngroep van ‘WJD Leiden’ in Rome om te bidden voor de Wereldjongerendagen, aankomende zomer in Madrid. De reis zelf begon al met veel zegen. Lees maar!

Geen toeval

Van begin tot eind hebben we het gevoel gehad dat we werden geleid. De bussen stonden op ons te wachten, we hadden niet 10 minuten later op het vliegveld moeten zijn, want dan hadden we de vlucht gemist, en de metro’s kwamen aan als wij op het perron stonden te wachten. Niets ging verkeerd! We werden geleid door God. Een nieuw land, een nieuwe stad en een nieuwe taal.

“Heb je Facebook?”

De WJD-sfeer zat er goed in. We hebben gegeten bij een Italiaanse familie. Hoe WJD-achtig kan het zijn. De mensen waren gastvrij, hebben acht man in huis genomen en eten voor ons gemaakt. Wij waren op visite en we hoefden niets te doen. We hebben de familie mogen leren kennen en Julia en Benedetta (de dochters van het gezin) vroegen aan het einde: “Heb je Facebook?”. We leken één familie.

Sint Pietersplein op z’n kop

Zondagochtend om 12.00 uur stonden we op het Sint Pietersplein om de pauselijke zegen te ontvangen. De paus kwam voor zijn raam staan en het hele plein stond op zijn kop. Wat was iedereen blij. Dit deed mij denken aan de Wereldjongerendagen in Australië. Alle jongeren werden toen ook enthousiast toen ze paus Benedictus XVI zagen. De paus vertelde nu over de dag van de vrede. Dat we iedereen moeten liefhebben, want we zijn één familie. Als teken van de vrede liet hij twee duiven los (filmpje). Alle mensen waren laaiend enthousiast en de kinderen bleven zingen en springen.

Op pad!

Ik kan niet wachten op de WJD in Madrid. We hebben er deze dagen hard voor gebeden, we hebben de kracht mogen ontvangen om op pad te gaan en we vertrouwen dat het een spetterende WJD mag worden. Dat we deze dagen één familie kunnen zijn!

‘WJD Leiden’ is een initiatief van een groep jongeren uit Leiden. In de dagen voor de WJD organiseren ze in hun stad een voorprogramma, waaraan ook Surinaamse jongeren mee zullen doen. Op 8 augustus sluit de hele groep zich aan bij de reis van bisdom Rotterdam naar Madrid.

Van links naar rechts: Kapelaan Remery, Bernadette Lexmond, Bas van Berkel, Lodewijk Tax, Pauline van Berkel, Anne-Marijn Tax en Marianne Heijkoop.

Privacyverklaring

Reisverslag Suriname van Marianne Heijkoop

WJD-avonturen overzee

4 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Donderdag op 24 maart ben ik het vliegtuig ingestapt om voor drie maanden in Suriname te gaan werken. De eerste week heb ik me vooral beziggehouden met de Wereldjongerendagen (WJD). Samen met mijn jongerengroep uit Leiden krijg ik in augustus namelijk een hele groep Surinamers op bezoek, om vervolgens samen met hen naar de Wereldjongerendagen te gaan. Vanaf de tweede week zal ik gaan werken voor het bisdom in Paramaribo.

Marianne settelt in Suriname

12 april 2011 Door: redactie Jong Katholiek

Conferentie

Privacyverklaring

Reisverslag WJD Madrid

Door Johannes Wong Loi Sing, Sabrina van Dijk en Marianne Heijkoop.

Maandag 8-8-2011 Door: Marianne Heijkoop

Stel… je hebt het koud, het miezert, de rilling slaat op je benen en je smacht naar een kopje thee.
Je loopt een gebouw binnen en je ziet een grote massa jongeren. Ze staan in de rij om zich voor de grote reis aan te melden. Je kijkt om je heen. Daar ligt het: Een grote van stapel. Mooi in het oranje en bedrukt met de tekst: “Vamos a Madrid”. Het kopje thee waar je naar verlangde kan wachten… je wilt die trui.
Ja, de WJD is begonnen. Iedereen dezelfde trui, je moet het doen met een bekertje thee en je hoopt dat de deur snel opengaat, zodat je warm kan zitten en je lekker geniet van de jongeren om je heen.
We gaan op reis.

Donderdag 11-8-2011 Door: Johannes Wong Loi Sing

Vandaag is het een bijzondere dag. De pelgrims gaan vandaag op tocht, ergens door het bos om uiteindelijk Christus te ontmoeten op een hoge berg in een mooie basiliek. Onderweg krijgen zij een rood steentje. Dit symboliseert de goede eigenschappen. Tijdens hun tocht moesten zij een grijs steentje zoeken, dit is de schaduwzijde die later in de slotviering opgedragen zal worden, m.a.w. afstand doen van het kwade.
Na de dienst kregen de jongeren de gelegenheid om een rondleiding te maken en onder andere de relikwieën van Maria Magdalena te begroeten.
Terug in Nevers kregen wij een heerlijke maaltijd en bedankten de keukenmedewerkers voor de goede zorg!

Donderdag 11-8-2011 Door: Sabrina van Dijk

Rond 15 uur komen we aan in Vezelay bij de basiliek van het voormalige Benedictijnenklooster, waar wij met zijn allen de Eucharistie vieren. Ook gaan we na de Eucharistieviering onder de basiliek waar de relieken van Maria Magdalena liggen. Een ieder wordt automatisch stil op het moment dat wij de trap naar onder afzakken. De ruimte is heilig en dat voelt een ieder heel sterk aan. Het is een ruimte voor gebed en meditatie.
Om 17 uur stappen we in de bus terug naar Nevers. In de avonduren volgt een interessante lezing over Heilige Benedictus. Zijn levensmotto en hoe wij kunnen leren om opgebouwd te zijn in Jezus Christus. Het is de laatste avond in Nevers, vele jongeren blijven nog nababbelen over de avonturen die zij door de dag hebben beleefd.

Donderdag 11-08-2011 Door: Marianne Heijkoop

Na een half uur streven, wachten en proberen om niet aan de kriebel in mijn buik te denken, heb ik besloten om toch te gaan biechten…
Een uur later, vanwege de lange rij, is er een grote last van mijn schouder gevallen. Samen met Eline bespreek ik de avond. Dit is mijn momentje van genieten. Heerlijk, even gezellig kletsen voordat we gaan slapen in onze warme slaapzak.

Zatedag 12-08-2011 Door: Marianne Heijkoop

Welkom?! Is iedereen altijd welkom? Mag zomaar iemand aankloppen en mee-eten? Zet jij je deur open als iemand een slaapplaats zoekt? En ga je dan ook nog een feest organiseren omdat je blij bent dat je visite hebt?
Zo ging het toen we vrijdagmiddag aankwamen in Haro (Spanje). Wat een feest was het! We waren uitgenodigd in de kerk en deze zat stampvol met 200 jongeren uit Nederland en Suriname. Er werd gezonden, geklapt en bedankt. Na de welkomstviering liepen we in een grote stoet naar het gemeentehuis waar we een welkomstspeech kregen. Vuurwerk werd afgestoken, natuurlijk werd er hard gezongen en ook het dansen mocht niet ontbreken. Geweldig! Het WJD-gevoel zit er weer helemaal in! Ik kan niet wachten op Madrid.

Flashback van Marianne Heijkoop

26 augustus 2011 door Marian Als je ook naar de WJD bent geweest, dan herken je dit waarschijnlijk wel: de herinneringen blijven maar komen. Marianne Heijkoop (je kent haar misschien van haar blogs uit Suriname) zat op de terugweg in de bus en schreef een van haar flashbacks voor ons op.

Daar lag hij. Wat zag hij er goed uit! Mooi wit, netjes opgeschud, heerlijk dik en mijn hoofd paste er precies in. Ik heb het over een kussen. Ernaast lag een grote, blauwe dobbelsteen. De afspraak was: “Wie twee gooit mag hem een nachtje lenen”. Terwijl ik er verlangend naar keek dacht ik terug aan de mensen die ik die dag had gezien…

Mini-WJD

Duizenden mensen in Haro, Noord-Spanje. We hadden daar een soort mini-WJD. Voor m’n neus liepen een aantal Fransen te zingen en te dansen. Hun vlaggen wapperden in de wind. Er straalde een vrolijkheid vanaf. Wat voelde het goed om één te zijn met die duizenden mensen. Het maakte niet uit wie je was en waar je vandaan kwam. Er was maar één ding dat telde en dat was het geloven in God!

Massa’s jongeren in Haro

Privacyverklaring

Twitteren met GOD

Doelgroepen

Vragen beantwoorden

Middelen

Een boek met korte heldere antwoorden

Mobiele App

Sociale Media en Video

Volg ons!

Jaarverslag Twitteren met GOD & Online met Heiligen

Activiteiten

Jaarverslag 2016 en plannen 2017

Wandelend Leiden ontdekken met vier architecten Van der Laan

Jongerenbedevaart naar Istanbul.

Een jaar voor God